Η Πρόταση της Εβδομάδας: Με τα μάτια της ψυχής, Ο.Αβραμίδης

''Μερικοί λένε πως είναι καλύτερα να γνωρίσεις την ευτυχία και να τη χάσεις παρά να μην τη γνωρίσεις ποτέ..''

 ''  Το βλέμμα της πλανήθηκε πάλι στους ψηλούς τοίχους που χώριζαν δύο κοινωνίες ανθρώπων : των ελεύθερων και των φυλακισμένων. Των ελεύθερων..χαμογέλασε αχνά. Ποιοι ήταν άραγε πιο ελεύθεροι; Οι μέσα ή οι έξω; ''

  '' Σεμίνα, όταν σε γνώρισα ζούσα μέσα στην αυτολύπηση και στην αυτουποτίμηση. Εσύ με έμαθες να χαίρομαι τη ζωή και να αγαπάω τον εαυτό μου. Σε θαύμαζα πάντα γιατί παρά το πρόβλημα σου δεν παραδόθηκες στον οίκτο για τον εαυτό σου και εξακολουθούσες να συμπεριφέρεσαι σαν να μην τρέχει τίποτα..''

 

                                                          ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Ζούσαν κι οι δυο παγιδευμένοι σ' ένα αίσθημα μειονεξίας που τους στερούσε τις χαρές της ζωής. Εκείνος κουβαλούσε ένα τραυματικό παρελθόν, εκείνη ένα αβάσταχτο παρόν.

Το όνειρο της αγάπης ήταν άπιαστο και για τους δυο - ή τουλάχιστον έτσι πίστευαν μέχρι εκείνη τη μέρα του Μάη που γνωρίστηκαν τυχαία κι αγαπήθηκαν παράφορα. Μαζί γνώρισαν έναν παράδεισο που ποτέ πριν δεν είχαν φανταστεί.

Όμως, από μια παραξενιά της μοίρας, τη στιγμή που το μέλλον πρόβαλλε μπροστά τους γεμάτο ελπίδες, ορθώθηκε ανάμεσά τους το παρελθόν, αμείλικτο, αναγκάζοντας εκείνον να εξαφανιστεί απροειδοποίητα από τη ζωή της. Εκείνη έμεινε να τον ψάχνει απεγνωσμένα και κάποτε έπαψε πια να περιμένει. Μα η ζωή έχει πολλά γυρίσματα...