Η Πρόταση της Εβδομάδας

''Τα πραγματα δεν ειναι ποτε ασπρα η μαυρα,δεν προσδιοριζονται συμφωνα με τα μετρα μας,δεν βαδιζουν με τον ρυθμο μας.Ο κοσμος ειναι φτιαγμενος για να ειναι περιπλοκος.Οσο πιο περιπλοκος τοσο πιο μεστος και ουσιωδης..''

    '' Για οσους αγαπουν με ολη τους την καρδια,για οσους προσφερουν βοηθεια και συμπαρασταση,για οσους προστατευουν και στηριζουν,το βιβλιο της ζωης ανταποδιδει γραφοντας για αυτους ξεχωριστες σελιδες...''

''Το κακο ειναι οτι προσπαθουμε να απολαυσουμε το τωρα αλλα δεν ειμαστε τιποτε χωρις ελπιδα και σχεδια για το αυριο..''

                                                      ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Η Φανή, δυνατή, ρεαλίστρια, αντιμετωπίζει τη ζωή με υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια, θυσιάζοντας τα δικά της προσωπικά όνειρα. Αυτή είναι το στήριγμα της οικογένειάς της, κι όταν η μικρότερη αδελφή της η Λίτσα θα εγκαταλειφθεί από τον τυχοδιώκτη νεαρό με τον οποίο είναι τρελά ερωτευ μένη, η Φανή θα κληθεί να αντιμετωπίσει μια κατάσταση εκτός ελέγχου. Στο μικρό χωριό όπου ζει η οικογένειά της, ο κόσμος είναι συντηρητικός, περίεργος με ήθη αυστηρά, και η παρουσία του Στέφανου, ενός διάσημου συγγραφέα θα χειροτερέψει ακόμη περισσότερο την κατάσταση. Ανάμεσα σ’ εκείνον και στη Φανή αναπτύσσεται ένα παράξενο συναίσθημα αντιπάθειας και έλξης. Όμως μια δραματική εξέλιξη στη ζωή της Λίτσας θα τους φέρει αναγκαστικά κοντά...

Στο μεταξύ οι φήμες στο χωριό έχουν αρχίσει να δίνουν και να παίρνουν, και η Φανή είναι αναγκασμένη να πάρει τον δρόμο της φυγής...

Μυστικά και δυνατά συναισθήματα, ανθρωπιά και κακία, μίσος και καλοσύνη, και μοναξιά... Όλοι έχουν να παλέψουν τελικά με τον εαυτό τους και με τη μοναξιά.

Κριτική Αναγνώστη- Στα χρόνια της ομίχλης 2, Χατισέ (Ν.Γούλιας)

Γράφει ο Θεόφιλος Γιαννόπουλος

Νιώθω χαρμολύπη…

Ήταν ημέρα Τρίτη όταν πρωτοξεκίνησα το βιβλίο και Σάββατο ξημερώματα όταν έφτασα στην στερνή του σελίδα. Τα συναισθήματα ποικίλα, όλα τους νοσταλγικά.

Ακόμη συνομιλώ με τον Στέφανο, την Μαριώ και τον Λιώνη.

            Τον Ζόζεφ και την Πηνελόπη, τον Τζοβάνι, την Φρατζέσκα, την Αντζελίνα.

            Τον Χακάν, την Ακτσού.

Με την παρουσία της Χατισέ να αιωρείται παντού, εκεί, αμίλητη...

            Ελάτε στο ταξίδι μαζί μου, θα είμαι απλά ο ξεναγός σας σε ότι με συγκίνησε, με πόνεσε και μ’ έκανε να νιώσω ως το μεδούλι τα μυστικά της αγάπης και της χαράς. Τα φτερά για να πετάξουμε σε τούτα τα μέρη μας τα δίνει απλόχερα ο κύριος Νίκος Γούλιας με τα γραφόμενα της ψυχής του σ’ ένα έργο που θαρρείς και το κρατούσε μυστικό για δυό αιώνες μέχρι τελικά να μας το αφιερώσει με λάμψη στα μάτια.

            Κι όσο κι αν είναι οξύμωρο, η περιπλάνηση μας ξεκινά με την πρώτη στάση του τρένου.

Απ’ τις πρώτες ακόμη σελίδες του αποτυπώνεται στο νού εκείνο το ακαθόριστο άρωμα εικόνων περασμένων, σκονισμένων μα απροσδόκητα γνώριμων να μας συνεπάρουν. Με κοινή συνισταμένη την Σμύρνη του 19ουαιώνα, στα μάτια μας ζωντανεύουν ατμοσφαιρικές περιγραφές, δοσμένες με κινηματογραφική ταχύτητα και ζωντάνια, καλωσορίζοντας και φιλοξενώντας μας στον τόπο και το χρόνο των γεγονότων.

Γραμμένο σε γλώσσα που ο νους νιώθει, αφουγκράζεται, συλλαμβάνει αυθόρμητα, αναπολώντας την καθημερινότητα της εποχής υπό την σκέπη της κοινής προσπάθειας για επιβίωση.

Οι χαρακτήρες ανθρώπινοι, άδολοι και αισθαντικοί, συνθέτουν ένα σκηνικό που κάθε σκέψη που γεννούν τα μαύρα γράμματα καταφέρνουν αγόγγυστα να μας κάνουν κοινωνούς στα διλήμματα και τις αποφάσεις των προσώπων στιγματίζοντας τη ζωή ή τον θάνατό τους.

Βενετία, Σμύρνη, Κωνσταντινούπολη, Χίο, Σύρος, πιασμένες χέρι – χέρι να φιλοξενούν έρωτες, πάθη, κατατρεγμένους και έμπνευση. Δεν ξεχωρίζει ο Χριστιανός από τον Μουσουλμάνο, πλεγμένη σαν τα δάχτυλα η πορεία τους. Κάθε δρόμο που διαβαίνουν είναι και δικός μας. Κάθε πινελιά του Ζωγράφου ταυτίζεται με την εσωτερική μας ανάγκη για δημιουργική έκφραση. Κάθε κομμάτι του βιβλίου, είτε αυτό ξεκινάει από μια γωνιά ενός ξεχασμένου χωριού έξω απ’ τη Σμύρνη, είτε απ’ τα κανάλια της Βενετίας ή ακόμη κι από ένα φημισμένο μαγαζί υαλικών, όλα τους αποπνέουν αγάπη και μαγεία, γεμίζοντας μας με νόστο και συμπόνια για το παρελθόν και το μέλλον…

Θ’ ανασάνετε τις μυγδαλιές και τον φρεσκοκομμένο καφέ στο φλιτζάνι

Θα λουστείτε τα δάκρυα της θάλασσας

Θ’ ακούσετε τον ήχο απ’ το ξύλο που καίγεται στο τζάκι να σας πυρώνει και να σας καλεί

Θα ζήσετε την ευλαβική μυσταγωγία προετοιμασίας των χρωμάτων, για εκείνον, τον έναν, μοιραίο πίνακα

Και στη διάρκεια θα θέλατε να ήσασταν κι εσείς ένας απ’ τους πρωταγωνιστές που αγκαλιάζουν τη Σμύρνη με όλο τους το «είναι», φοβούμενοι μήπως τους ξεγλιστρήσει απ’ τα δάχτυλα και φύγει σαν άμμος...

Καθώς εμβαθύνει το έργο, τόσο μας συστήνονται νέα πρόσωπα. Καινούριες κοινωνίες εμφανίζονται επεκτείνοντας το κομμάτι του ιστού που υφαίνει ο συγγραφέας. Οι περιγραφές ουσιώδης, επικεντρωμένες να τονίσουν όλες τις πτυχές της προσωπικότητας του καθενός. Με διάσπαρτα ερωτηματικά να αιωρούνται στο κάθε κεφάλαιο, που σύντομα, κεντημένα όλα τους με οίστρο, απατούνται λεπτομερώς στις σελίδες που ακολουθούν, εξηγώντας τα κίνητρα και τις αιτίες.

Τίποτε δεν είναι τυχαίο. Ούτε η περαστική Γύφτισσα που λέει το ριζικό, ούτε το φευγιό απ’ τη πανούκλα, μήτε όσα επέφερε η Επανάσταση του 1821.

Ευλογία και κατάρα για την αγωνία μας: Ο αναγνώστης αγνοεί το τι θα συναντήσει σε κάθε νέο κεφάλαιο που ξεκινάει. Κάθε αρχή αποτελεί και μια έκπληξη που προστίθεται στο εύρος του δράματος που περικλείουν οι ζωές των χαρακτήρων της ιστορίας μας. Μετά το πέρας και της τελευταίας σελίδας γίνεται εύκολα κατανοητό το νήμα που τους ενώνει όπως και ο λόγος που γίναμε κι εμείς ένα μαζί τους.

Ως αναγνώστης: Θα το ξαναδιαβάσω από νοσταλγία. Για να ξαναβρεθώ μαζί με τους Ανθρώπους που αγάπησα, με τις σκέψεις, τα χαμόγελα, τις πίκρες, τα όνειρά τους που γίνανε δικά μου.

Ως λογοτέχνης: Κρατώ τα λόγια από ένα γράμμα προς τον Πάολο απ’ τον Παππού του: «Μην ψάχνεις για το τι να ζωγραφίσεις, όλα είναι μπροστά σου και έχεις το ταλέντο να τα κάνεις Τέχνη.»

Κι όμως, νιώθω χαρμολύπη...

...γιατί το μόνο μελανό σημείο που συνάντησα είναι ότι φτάνοντας στην τελευταία σελίδα, κάπου εκεί τελειώνει και το όμορφο ταξίδι...

                                                                   ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Το τρένο από τη Σμύρνη, που χειμώνα του 1876 έβγαινε από την πρωινή ομίχλη, δεν έφερνε μόνο τον ξένο. Ξοπίσω του κουβαλούσε στροβιλίζοντας και το θαλασσινό αγέρι, που πολλά χρόνια πρωτύτερα, από τη μαγευτική πολιτεία των καναλιών είχε φερμένη την οικογένεια του Βενετσιάνου ζωγράφου Πάολο στη Σμύρνη των χρωμάτων και των αρωμάτων. 

Κουβαλούσε μέρες και νύχτες ενός μοιραίου έρωτα, πολλές αναμνήσεις, μεγάλα πάθη, μια δολοφονία… μαζί και έναν πίνακα με την ημίγυμνη Χατισέ, που όλους και όλα τα κοίταζε κρύβοντας επτασφράγιστα τα μυστικά της, άλαλη όπως ήτανε όχι μόνο στο κάδρο αλλά και στη ζωή της. 

Από τη Σύρο και το Κορδελιό, μέχρι τη Χίο και τα Αλάτσατα, κι από την Πέργαμο ως την Πόλη, πολλών ανθρώπων οι ζωές θα διαγράψουν την τροχιά τους γύρω από τη Χατισέ, ανυποψίαστα τόσο κοντά η μία με την άλλη∙ ο Στέφανος, η Μαριώ, ο Λιωνής. Ο Ζοζέφ και η Πηνελόπη. 

Ο Τζοβάνι, η Φραντσέσκα, η Αντζελίνα. Ο Χακάν και η Ακτσού. Και η Χατισέ, παντού… Ένα μυθιστόρημα που, μετά την ΙΑΣΜΗ, εξακολουθεί να ταξιδεύει τον αναγνώστη στη χαραυγή του 19ου αιώνα, σ’ εκείνα τα χρόνια τα παλιά, στα χρόνια της ομίχλης.

Βρες το κατάλληλο : Αγάπη

Κριτική Αναγνώστριας- Τότε που τραγουδούσαν οι Θεοί (Α.Γαλανού)

Υπέροχα εθιστικο!! ξεχειλιζει απο συναισθηματα!! Μοναδικά μαγευτική η πένα της Κ.Γαλανού!Σε αιχμαλωτίζει απο την πρώτη σελίδα!! πιάνει το ρυθμό της καρδιάς σου και σε ταξιδεύει σε μονοπάτια που δε τα εχεις φανταστεί!Καρδιοχτυπας μαζι με τους ήρωες, πονάς, αισθανεσαι, αγαπάς χαιρεσαι..Φτανοντας στο υπεροχο τελος του εκλεισα τα ματια και το εσφιξα σφιχτα στην αγκαλια μου!!Νιωθω οτι οι ηρωες θα μου λειψουν ειμαι τυχερη που τους συναντησα..προτρεπω να τους γνωρισετε κ εσεις..!!

                       

                                                           ΠΕΡΙΛΗΨΗ 

Η Λένια και ο Φίλιππος είναι δυο μικροί θεοί, όπως όλοι μας άλλωστε. Καθένας τους μέσα του κουβαλά διαφορετικά θραύσματα της ανθρωπότητας. Μιας ανθρωπότητας πιστής στο κοινωνικό κατεστημένο και στις ταξικές διαφορές. Όταν, όμως, έρχεται η αγάπη, χρειάζεται μια στιγμή για να κυριαρχήσει ολοκληρωτικά στην ύπαρξή τους. 
Μέσα σε μια κοινωνία που η Λένια ορίζεται από τις προκαταλήψεις και ζει μια καλοκουρδισμένη ζωή, θα γνωρίσει τον Φίλιππο, που έχει βιώσει το χειρότερο πρόσωπο των ανθρώπων.
Λόγια πνιγμένα σε φιλιά, σώματα που προδίδουν, ασφυκτικά άδεια δωμάτια, ένταση που φέρνει δάκρυα και πολλές άγρυπνες νύχτες αφηγούνται την ιστορία τους. 
Εκείνη, σε μια προσπάθεια να πνίξει τον έρωτά τους κι ενώ κρατιέται απ’ την ανάμνηση των τελευταίων ευτυχισμένων στιγμών τους, θα καταλήξει στο νησί της και θα ανακαλύψει στις σελίδες ενός ξεθωριασμένου τετραδίου μια συγκλονιστική αλήθεια. 
Η αποκάλυψη αυτή θα την απελευθερώσει και ακολουθώντας το τραγούδι της ψυχής της θα θέσει νέες βάσεις στη σχέση της με τον Φίλιππο, ο οποίος με τα χρώματα του έρωτά τους θα ζωγραφίσει το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα στον καμβά της ζωής.

Η Πρόταση της Εβδομάδας

             ''Οι άνθρωποι είναι άτιμη φάρα. Δεν κατέχουν πως καλύτερο αγαθό από την φιλία και την ομόνοια δεν υπάρχει. Κ όλο κοιτάνε πως να βγάλει ο ένας το μάτι του αλλουνού..''

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Η Κατερίνα, ο Λευτέρης και ο Οκάν είναι τρεις φίλοι που ζουν στη νησιωτική ελληνοτουρκική μεθόριο. Τα δυο αγόρια, παρά τη διαφορετική εθνικότητά τους, είναι πολύ στενά δεμένα, ενώ ο Λευτέρης και η Κατερίνα έχουν βρει ο ένας στο πρόσωπο του άλλου τον πρώτο τρυφερό τους έρωτα. Η ζωή όμως θα παίξει σε όλους παράξενα παιχνίδια και στην εφηβεία οι δρόμοι τους θα χωρίσουν. 
Ο Λευτέρης γίνεται πιλότος της Πολεμικής Αεροπορίας, αλλά τα βράδια ξοδεύεται σε υπόγεια μπαρ αναζητώντας εφήμερους έρωτες. Μια νύχτα, σε ένα τέτοιο μαγαζί, θα δοκιμάσει μια απίστευτη έκπληξη. Μπροστά του θα βρεθεί η Κατερίνα και η παλιά αγάπη τους θα θεριέψει διεκδικώντας δυναμικά το μερίδιό της στη ζωή τους. 
Όταν όμως ο Λευτέρης καταρρίπτει έναν Τούρκο πιλότο, η υπηρεσία του θα τον τιμωρήσει. Συντετριμμένος καθώς είναι, λαμβάνει ένα παράξενο γράμμα που τον πληροφορεί ότι ο πατέρας του είναι ετοιμοθάνατος. Τότε συνειδητοποιεί ότι άλλα πράγματα έχουν αξία στη ζωή κι έτσι επιστρέφει έπειτα από χρόνια στο νησί του. Αλλά εκεί ελλοχεύει ένα φοβερό μυστικό που θα σφραγίσει τη ζωή και το μέλλον των τριών φίλων. 
Όταν ο χρόνος και η μοίρα δοκιμάζουν τις σχέσεις των ανθρώπων, μόνο η φιλία και ο έρωτας μπορούν να τους σώσουν.

Η Πρόταση της Εβδομάδας

"Αν είχαμε δυο ζωές, δε θα σκεφτόμουν ποτέ να γράψω τούτο το μυθιστόρημα. Δε θα ωφελούσε ούτε εσάς ούτε εμένα, θα ζούσαμε την πρώτη μας ζωή σαν πρόβα, σαν δοκιμή, για να μάθουμε να ζήσουμε όπως θα θέλαμε τη δεύτερη. Αν πεθαίναμε δύο φορές, είναι σχεδόν βέβαιο ότι τη δεύτερη θα πεθαίναμε καλύτερα από την πρώτη. Δυστυχώς δεν είναι έτσι. Η ζωή μας είναι μόνο μία, και μάλιστα μικρής διάρκειας. Αυτό το θέατρο μπορούμε να το παίξουμε μόνο μία φορά. Χωρίς πρόβα, χωρίς δοκιμή. Γι' αυτό, πρέπει να το παίξουμε όσο γίνεται καλύτερα και για μας τους ίδιους και για όσους αγαπάμε".

Ο καθηγητής Νίκος Αλεξίου προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει αν ζούσε έναν εφιάλτη στον ύπνο του ή την ωμή πραγματικότητα. Ξαφνικά ένιωσε πως κατέρρευσε ένα κομμάτι του εαυτού του: η υπερηφάνεια που ένιωθε κάθε φορά που σκεφτόταν ότι θ' άφηνε πίσω κληρονομιά του την Άννα μετατράπηκε σε αγωνία, ίσως και ενοχή. Το μυαλό του και η ψυχή του βασανιστικά αναζητούσαν αυτοκριτική και λύση. Έπρεπε τώρα να ψάξει από την αρχή, καρέ καρέ, τη ζωή της Άννας και τη δική του ευθύνη σ' αυτή. Μόνη σωτηρία της ψυχής του ήταν η μετάνοια. Να της ζητήσει συγγνώμη για όσα έκανε ή δεν έκανε και την έφτασαν ως εδώ, να βρει τι ξέχασε να της μάθει. Κι αν μπορούσε, να της το μάθει έστω και τώρα. Πριν να είναι αργά.

Κριτική Αναγνώστριας : Το κορίτσι από την Σαμψούντα( Σ.Θεοδωρίδου)

Άλλη μια ιστορία για τον ξεριζωμό των Ελλήνων του Πόντου και της Μ.Ασίας με τους χιλιάδες νεκρούς που δεν πρέπει να λησμονούμε.Ίστορία όμορφα δοσμένη από την συγγραφική πέννα της κυρίας Θεοδωρίδου.Ανθρώπινα συναισθήματα σε κατακλύζουν που ,δυστυχώς,είναι δυσάρεστα.Γεγονότα εκείνης της περιόδου δεν μπορούσαν να αφήσουν ασυγκίνητο κανέναν Έλληνα.Η ηρωίδα έζησε όλα τα γεγονότα και την γενοκτονία των ποντίων,και την μικρασιατική καταστροφή,και την προσφυγιά και τέλος την εγκατάστασή της στην Ελλάδα,όχι σαν πρόσφυγας,χάρη στην έγκαιρη προνόηση οικογενειακού ατόμου και την αμοιβαία αγάπη που είχαν.Ποτέ της όμως δεν ξέχασε την φυλή της που τόσα δεινά υπέστη εξαιτίας της τούρκικης βαρβαρότητας,γιατί ποιος είπε ότι ο χρόνος μπορεί να σβήσει τα φρικαστικά οπτικοακουστικά σκηνικά της καταστροφής??Οι Τούρκοι σήμερα αρνούνται την σφαγή του 1922 των Ελλήνων αποδίδοντάς τα στις αναπόφευκτες ακρότητες του πολέμου.Η αλήθεια είναι διαφορετική και ευτυχώς υπάρχουν συγγραφικά ντοκουμέντα που μας τα θυμίζουν.Και το συγκεκριμένο έργο της κυρίας Θεοδωρίδου ,μέσω της πλοκής του, είναι ένα μικρό δείγμα .

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Η Καλλιόπη πίστευε μέχρι τα εννιά της χρόνια πως το χειρότερο που της είχε τάξει η ζωή ήταν τα παράξενα μάτια της, για τα οποία την κορόιδευαν οι συμμαθήτριές της στο Παρθεναγωγείο, επειδή δε γινόταν να γνωρίζει πόσα άλλα της είχε η μοίρα γραμμένα. 

Γεννημένη αρχές του 20ού αιώνα στη Σαμψούντα, θα βιώσει τις λευκές πορείες θανάτου και τις εξορίες από τους Νεότουρκους, κι αργότερα τις αγριότητες του Κεμάλ. 

Αρχές του 1921, στην εφηβεία, με σωριασμένο τον κόσμο της σε ερείπια, θα βρει καταφύγιο σ’ ένα χωριό του Πόντου. Λίγους μήνες μετά θα ντυθεί νύφη στα δεκάξι της, σ’ έναν αναπάντεχο γάμο, που θα την οδηγήσει στη Σμύρνη. Θα ζήσει για λίγο μια πλούσια ζωή στην πανέμορφη πόλη, που περιμένει αμέριμνη την καταστροφή της, και θ’ ανακαλύψει τον έρωτα∙ κι ίσως τον χάσει, όπως ορίζει για άλλη μια φορά η μοίρα της… 

Απ’ τη Σαμψούντα και τον Πόντο στη Σμύρνη κι από κει στον Πειραιά της προσφυγιάς, μια νεαρή γυναίκα αντιπαλεύει με πείσμα το πεπρωμένο της, διεκδικώντας το δικαίωμα στη ζωή και την αγάπη.