Κριτική Αναγνώστριας- Η Συβαραριτισσα (Λιλή Ζωγράφου)

Πόσοι άνθρωποι έχουν την ευτυχία να ζήσουν όπως αυτοί επιθυμούν; Χωρίς συμβιβασμούς χωρίς ψεύτικα ήθη και ψεύτικες ιδεολογίες. Η Ελένη Κουρκάπα η πρωταγωνίστρια της Λιλής Ζωγράφου "Η Σιβαρίτισσα" τα κατάφερε. Έπαιξε στην ζωή της το ρόλο που εκείνη επιθυμούσε χωρίς να ενδιαφερθεί στο ελάχιστο για την άποψη του περίγυρού της και της ψευτοηθικής που τον συνόδευε.

Η συγγραφέας αποτύπωσε με την πένα της, τους χαρακτήρες του βιβλίου, καθιστώντας τους περισσότερους ως τραγικές φυσιογνωμίες. Η άψογη διατύπωση των σκέψεων της σε αλάνθαστα Ελληνικά ασκεί μια πρωτόγνωρη γοητεία στον αναγνώστη. Δεν παύει όμως να παραμένει άμεση περιγράφοντας τα δρώμενα με μεστό λόγο.

"Η Σιβαρίτισσα" είναι ένα από τα καλύτερα Ελληνικά μυθιστορήματα και σε αυτό το βιβλίο, όπως είχε πει και η ίδια αυτοπροσωπογραφείται. Όποιος θέλει να πάρει μια γεύση για το τι θα πει Λιλή Ζωγράφου δεν έχει παρά να διαβάσει το βιβλίο.

Δε θα μπορούσε να λείπει βέβαια από το βιβλίο η σκληρή της γλώσσα με την οποία κρίνει τα κακώς κείμενα της εποχής της. Συναντάμε επίσης ολοκληρωμένα κοινωνικά σχόλια, ένα ιστορικό περιβάλλον με ορθές περιγραφές, τον έρωτα και το χιούμορ της.

Στο βιβλίο περιγράφεται η ζωή της Ελένης Κουρκάπα, μικρότερης κόρης του Μιχαήλ και της Ισμήνης. Ο Μιχαήλ σκιαγραφείται ως ο αυστηρός πατέρας που ορίζει τη ζωή όλων των μελών της οικογένειας, απαγορεύοντάς τους ακόμα και τη έξοδο από το σπίτι. Η μητέρα είναι η πάντα υποταγμένη σύζυγος που ασκεί τη δική της τυραννία στα παιδιά και τους καλλιεργεί το φόβο για τον πατέρα.

Η Ελένη όμως πάντα ανατρεπτική, σκορπίζει ή διαλύει κάθε συμβιβασμό. Θα κάνει ένα γάμο, θα φέρει το παιδί της στον κόσμο μέσα στην φυλακή και ύστερα θα ζήσει στα βουνά με τους αντιστασιακούς. Έχει το θάρρος να πάρει διαζύγιο, να αποκτήσει εραστές και να ζήσει χωρίς να κοροϊδέψει ούτε μια φορά τον εαυτό της.

Πόσοι από εμάς μπορούμε να ζήσουμε έτσι; Και το πιο βασικό πόσοι έχουμε το θάρρος να ζήσουμε χωρίς να προδώσουμε τα δικά μας όνειρα και ιδανικά και όχι της κοινωνίας;

                                                                           ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Να την λοιπόν τη Συβαρίτισσά μου έτοιμη να την αγαπήσετε όπως και γω. Την κυοφορούσα τρία χρόνια και είκοσι επτά αιώνες ώσπου την είδα να γεννιέται στους κήπους της Σύβαρης. Κείνης της αποικίας των Αχαιών από τις πρώτες που αναστήθηκαν στα νότια της Ιταλίας γύρω στα 725 π.Χ. Μια πόλη-κράτος πάμπλουτη, δημοκρατική, με ειρηνόφιλη συνείδηση κι ευτυχισμένο λαό. Πόλη λιχούδα, λαίμαργη, φιλήδονη, φιλόμουση, γεμάτη σεβασμό για την ελευθερία των ανθρώπων και τους πολίτες γεμάτους σεβασμό για τον πλησίον τους. Εκεί ανακάλυψα την πάναγνη της ελευθερίας Ελένη ασημάδευτη ακόμη, πριν την καταχωρίσει ο Ησίοδος στους ένοχους γιατί γεννήθηκε γυναίκα. Ανέγγιχτη από τη μισαλλοδοξία του αντρικού ρατσισμού γιατί αυτή γεννά. Πριν ο φονικός Δράκων καταδικάσει την αυτοδιάθεση του σώματός της βαφτίζοντάς την μοιχεία και πλαστογραφηθεί η πολυγαμική Πηνελόπη με τους σαράντα εραστές στην ανέραστη υφάντρα του έπους.