Η Πρόταση της Εβδομάδας : Έτσι, για χάρη σου. Ν.Γερμανού

''Ηταν πολύ ωραίο αγόρι ο Μάνος. ο ίδιος δεν το είχε πάρει χαμπάρι. Ίσως γι’ αυτό να φαινόταν ωραίος. Ψηλός, καστανόξανθος, μ’ ένα κορμί δυνατό, σαν άγαλμα. μάτια μεγάλα, βαθιά, στο χρώμα της ελιάς. και ένα στόμα, κάτι χείλια, που τις λίγες φορές που χαμογελούσαν φώτιζαν όλο το πρόσωπό του. οπατέρας του κρυφογέλαγε καμιά φορά, βλέποντας τα κορίτσια να κοιτάζουν
τον γιο του αναψοκοκκινισμένα την ώρα που έβαζε βενζίνη στο αυτοκίνητό τους. Έπιανε ο κυρ-θέμος τα λιγωμένα βλέμματα, τα γλειψίματα των χειλιών, τα γελάκια τους…
ο Μάνος, άσχετος με τον φόνο. «καλημέρα, καλησπέρα, τα λάδια σας είναι εντάξει, να τα ρέστα σας, δεσποινίς, αντίο και καλό δρόμο». ανυποψίαστος. αγνός. καλό πλάσμα. ο Μανολάκης
του, ο μοναχογιός του…''


''Η Έλλη έβαλε το πόδι της μες στο νερό, ως τον αστράγαλο, για να το δοκιμάσει. καυτό.ωραία, αυτό ακριβώς χρειαζόταν. Χώθηκε μέσα στους αχνιστούς αφρούς και στερέωσε τον μεγεθυντικό καθρέφτη ανάμεσα στα γόνατά της.με το τσιμπιδάκι αφαίρεσε δυο τρεις τριχούλες που περίσσευαν από τα φρύδια της και αφοσιώθηκε στο να κοιτάζει το είδωλό της..''
  


 ''Αύριο..πόσο εύκολα τη λέμε οι άνθρωποι αυτή τη λέξη..''

''Αλλά..το καταραμένο ''αλλά'' που μπλέκει πάντα τις ζωές μας όπως ο γάτος μπλέκει τη χειρότερη στιγμή μέσα στα πόδια μας και μας κάνει να χύνουμε τον καφέ που κρατάμε στα καθαρά μας ρούχα..'' 

                                                                           ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Ο Μάνος κοίταξε την κοπέλα που είχε μείνει μέσα στο αυτοκίνητο. Φαινόταν χαμένη στις σκέψεις της, κουκουλωμένη σε ένα χοντρό πορτοκαλί μπουφάν. Είχε σκιστά ελαφίσια μάτια και σκούρα, κοντοκουρεμένα μαλλιά. Την κοιτούσε σαν μαγνητισμένος, χωρίς κι αυτός να μπορεί να καταλάβει το γιατί. Δεν ήταν η ομορφιά της που τον έκανε έτσι, κάτι άλλο ήταν, κάτι που δεν μπορούσε να το εξηγήσει. Λες και την ήξερε από κάπου – αλλά όχι, αποκλείεται, θα το θυμόταν. Σαν να είχε λάβει το μήνυμα, σαν κάποιος να είχε φωνάξει σιωπηλά το όνομά της, η κοπέλα σήκωσε τα μάτια της προς το μέρος του. Τον κοίταξε. Ύψωσε ελαφρά τα φρύδια της κι ύστερα στράφηκε απότομα αλλού. Αλλά για λίγο. Σύντομα τα βλέμματά τους διασταυρώθηκαν ξανά. Τους χώριζε ένα πεζοδρόμιο και μια τζαμαρία, αλλά ήταν σαν να μην τους χώριζε τίποτα. Η Έλλη και ο Μάνος κοιτάχτηκαν για πρώτη φορά στη ζωή τους.Θα μπορούσε να είναι μια κλασική ροζ ερωτική ιστορία. Αλλά δεν είναι. 
Πολύ απλά, γιατί αυτός ο έρωτας δεν έχει τέτοια απόχρωση· έχει το κόκκινο του πάθους και το μαύρο του μίσους. 
Για χάρη της Έλλης ο Μάνος θα κινδυνέψει πολύ, όπως κινδυνεύουμε πάντα όταν ερωτευόμαστε μέχρι θανάτου. Θα παλέψει με εχθρούς ορατούς και αόρατους, ακόμα και με την ίδια τη συνείδησή του. 
Και για χάρη του Μάνου, η Έλλη θα τινάξει την «τέλεια» ζωή της στον αέρα. Και θα αρχίσει πάλι απ’ το μηδέν. 
Κανονικά, μια τέτοια αγάπη αξίζει να σωθεί. 
Θα σωθεί; Μακάρι…