Η Πρόταση της Εβδομάδας : Η γλώσσα των λουλουδιών ( Βανέσα Ντιφένμπα)

Ένα κορίτσι που μεγάλωσε στα απάνθρωπα και απρόσωπα ορφανοτροφεία της Πρόνοιας προσπαθεί να καταλάβει τι σημαίνει ζωή, έρωτας, ελπίδα. Η Βικτόρια ξέρει μόνο τη γλώσσα των λουλουδιών και πρέπει να μάθει τη γλώσσα των ανθρώπων.Μέσα από φτώχεια, πείνα, δυστυχία και φόβο, αρχίζει σιγά σιγά να ανοίγεται στον κόσμο γύρω της. Όταν γίνεται μάνα, κόβεται στα δυο: η μισή λατρεύει το κοριτσάκι της και του ορκίζεται ότι δε θα το εγκαταλείψει όπως έκανε η δική της μάνα, και η άλλη μισή δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα. Εγκαταλείπει το μωρό στον πατέρα του, αλλά από τότε αρχίζει να υποφέρει και να αλλάζει δραματικά. Αποφασίζει να βρει τη μοναδική γυναίκα που θέλησε να γίνει μάνα της και να τα ξαναφτιάξει με τον αγαπημένο της.Άραγε, αυτοί που δεν αγαπήθηκαν μπορούν να αγαπήσουν; Κι όσοι γνωρίζουν τη γλώσσα των λουλουδιών μπορούν να μιλήσουν στους ανθρώπους;.

Διαβάστε απόσπασμα εδώ : http://webdata.psichogios.gr/sample/9789604966509.pdf

Κριτική Αναγνώστριας: Κασσανδρα, το μυστικό της μάγισσας (Δήμητρα Ιωάννου)

Καλησπέρα στους φίλους.

Καλησπέρα στους βιβλιόφιλους...........

Τελικά το παιδί από μέσα μας δεν φεύγει ποτέ. Πάντα θα λατρεύουμε τα παραμύθια, σαν παιδιά, αν πάλι η λατρεία προς το βιβλίο συδέεται και με την λογοτεχνία, τότε το μοίρασμα είναι δίκαιο. Άνοιξε η ψυχή για να το δεχτεί. Συμπτώσεις? ναι ,κάτι μου έλεγε, ότι αυτό το συγκεκριμένο βιβλίο, θα με καθηλώσει, θα ανήκει στην κατηγορία των βιβλίων που διαβάζονται με μια ανάσα............

Τι σημαίνει καθηλώνω τώρα, ή με μια ανάσα? Σημαίνει .......δεν το αφήνω αν δεν τελειώσει.........Μα δεν έχω την τύχη, να έχω αυτή την πολυτέλεια. Του να πιάσω ένα βιβλίο στα χέρια μου ,και αν με συνεπάρει ,όπως η Κασσάνδρα της Δήμητρας Ιωάννου, να μου επιτρέψει αυτός ο κλέφτης χρόνος, να το αφήσω όταν θα έχω διαβάσει και την τελευταία λέξη.

Τότε όμως συνηδειτοποίησα, ότι.............το να διαβάζεις ένα βιβλίο, τόσο όσο αντέχεις μετά τον κόπο όλης της ημέρας............αλλά!!!! το έχεις μέσα στο μυαλό σου όπου κι αν βρίσκεσαι, και μετράς τις ώρες που θα έρθει η στιγμή για να το ξαναπιάσω στα χέρια μου...........είναι μια απόλαυση. Αγωνία μεν, αλλά έχοντας στο μυαλό μου, την Κασσάνδρα, να ξεχνάω ότιδήποτε είναι αυτό που με πνίγει, με κάνει να νιώθω κόπωση, με ταλαιπωρεί. Το περιεχόμενο? Μάλλον θα σας αφήσω να το ανακαλύψετε μόνοι σας, τουλάχιστον όσο θα κρατήσει η ανάγνωσή του. Εύχομαι μόνο να έχω χρόνο ,τόσο όσο θα ήθελα να του χαρίσω.

Το μυστικό της μάγισσας, εκεί που το παραμύθι, σμίγει με την πραγματικότητα της λογοτεχνίας, θέλει μαεστρία και ψυχή για να αποδοθεί, έτσι όπως η Δήμητρα το έχει πράξει!!!!!!

Νάσαι καλά Δήμητρα, τέτοια βιβλία, είναι αυτά ακριβώς, που ξέρω, ότι μένουν χαραγμένα ,με τον τρόπο γραφής τους στην καρδιά του αναγνώστη.

Νάσαι καλά κορίτσι μου..............

Θα χαθώ μέχρι να το τελειώσω, αλλά ένα είναι σίγουρο, αξίζει το κάθε ,όχι λεπτό, αλλά και το δευτερόλεπτο που του αφιερώνω.

                                                                                         ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Πρέβεζα 1767

Η Σαπφώ γνωρίζει την Κασσάνδρα, την Κόρη του Δάσους, που τη σώζει από βέβαιο θάνατο και μεταξύ τους αναπτύσσεται μια βαθιά φιλία. Καθώς τα χρόνια περνούν, οι δυο γυναίκες εξελίσσονται σε μεγάλες θεραπεύτριες και δίνουν ανακούφιση σε κάθε ανθρώπινο πόνο και αρρώστια. Ταυτόχρονα είναι οι μόνες που τολμούν να αντισταθούν στη φριχτή πραγματικότητα που έχει υφάνει η σκοτεινή προσωπικότητα του Αλή Πασά Τεπελενλή στην Ήπειρο, αλλά και στην τρομοκρατία του συνεργάτη του, Κωσταντή Σπαθιά. Ώσπου ένα φοβερό φονικό διαλύει τις ευαίσθητες ισορροπίες και τα πάντα ανατρέπονται…  

Αθήνα 2008

Η Έλενα Βενιέρη καταλήγει στη φυλακή μετά από μια σειρά ανεξήγητων αποτρόπαιων δολοφονιών. Εκεί τη γνωρίζει και την ερωτεύεται παράφορα ο γνωστός δημοσιογράφος Άρης Κομνηνός, που θα κάνει τα πάντα για να αποδείξει την αθωότητά της. Είναι στ’ αλήθεια η Έλενα θύμα των περιστάσεων ή είναι όντως μια σατανική δολοφόνος, που έχει παρασύρει τον Άρη στα δίχτυα της;

Ο Άρης μπλέκεται σε ένα τρελό γαϊτανάκι μυστηρίου και υποψιών, προσπαθώντας να εξακριβώσει αν οι φόνοι έχουν τη ρίζα τους στο παρελθόν που εκδικείται ή στο παρόν που στιγματίζεται από τη ζοφερή δράση του υπόκοσμου.

Η Πρόταση της Εβδομάδας : Έτσι, για χάρη σου. Ν.Γερμανού

''Ηταν πολύ ωραίο αγόρι ο Μάνος. ο ίδιος δεν το είχε πάρει χαμπάρι. Ίσως γι’ αυτό να φαινόταν ωραίος. Ψηλός, καστανόξανθος, μ’ ένα κορμί δυνατό, σαν άγαλμα. μάτια μεγάλα, βαθιά, στο χρώμα της ελιάς. και ένα στόμα, κάτι χείλια, που τις λίγες φορές που χαμογελούσαν φώτιζαν όλο το πρόσωπό του. οπατέρας του κρυφογέλαγε καμιά φορά, βλέποντας τα κορίτσια να κοιτάζουν
τον γιο του αναψοκοκκινισμένα την ώρα που έβαζε βενζίνη στο αυτοκίνητό τους. Έπιανε ο κυρ-θέμος τα λιγωμένα βλέμματα, τα γλειψίματα των χειλιών, τα γελάκια τους…
ο Μάνος, άσχετος με τον φόνο. «καλημέρα, καλησπέρα, τα λάδια σας είναι εντάξει, να τα ρέστα σας, δεσποινίς, αντίο και καλό δρόμο». ανυποψίαστος. αγνός. καλό πλάσμα. ο Μανολάκης
του, ο μοναχογιός του…''


''Η Έλλη έβαλε το πόδι της μες στο νερό, ως τον αστράγαλο, για να το δοκιμάσει. καυτό.ωραία, αυτό ακριβώς χρειαζόταν. Χώθηκε μέσα στους αχνιστούς αφρούς και στερέωσε τον μεγεθυντικό καθρέφτη ανάμεσα στα γόνατά της.με το τσιμπιδάκι αφαίρεσε δυο τρεις τριχούλες που περίσσευαν από τα φρύδια της και αφοσιώθηκε στο να κοιτάζει το είδωλό της..''
  


 ''Αύριο..πόσο εύκολα τη λέμε οι άνθρωποι αυτή τη λέξη..''

''Αλλά..το καταραμένο ''αλλά'' που μπλέκει πάντα τις ζωές μας όπως ο γάτος μπλέκει τη χειρότερη στιγμή μέσα στα πόδια μας και μας κάνει να χύνουμε τον καφέ που κρατάμε στα καθαρά μας ρούχα..'' 

                                                                           ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Ο Μάνος κοίταξε την κοπέλα που είχε μείνει μέσα στο αυτοκίνητο. Φαινόταν χαμένη στις σκέψεις της, κουκουλωμένη σε ένα χοντρό πορτοκαλί μπουφάν. Είχε σκιστά ελαφίσια μάτια και σκούρα, κοντοκουρεμένα μαλλιά. Την κοιτούσε σαν μαγνητισμένος, χωρίς κι αυτός να μπορεί να καταλάβει το γιατί. Δεν ήταν η ομορφιά της που τον έκανε έτσι, κάτι άλλο ήταν, κάτι που δεν μπορούσε να το εξηγήσει. Λες και την ήξερε από κάπου – αλλά όχι, αποκλείεται, θα το θυμόταν. Σαν να είχε λάβει το μήνυμα, σαν κάποιος να είχε φωνάξει σιωπηλά το όνομά της, η κοπέλα σήκωσε τα μάτια της προς το μέρος του. Τον κοίταξε. Ύψωσε ελαφρά τα φρύδια της κι ύστερα στράφηκε απότομα αλλού. Αλλά για λίγο. Σύντομα τα βλέμματά τους διασταυρώθηκαν ξανά. Τους χώριζε ένα πεζοδρόμιο και μια τζαμαρία, αλλά ήταν σαν να μην τους χώριζε τίποτα. Η Έλλη και ο Μάνος κοιτάχτηκαν για πρώτη φορά στη ζωή τους.Θα μπορούσε να είναι μια κλασική ροζ ερωτική ιστορία. Αλλά δεν είναι. 
Πολύ απλά, γιατί αυτός ο έρωτας δεν έχει τέτοια απόχρωση· έχει το κόκκινο του πάθους και το μαύρο του μίσους. 
Για χάρη της Έλλης ο Μάνος θα κινδυνέψει πολύ, όπως κινδυνεύουμε πάντα όταν ερωτευόμαστε μέχρι θανάτου. Θα παλέψει με εχθρούς ορατούς και αόρατους, ακόμα και με την ίδια τη συνείδησή του. 
Και για χάρη του Μάνου, η Έλλη θα τινάξει την «τέλεια» ζωή της στον αέρα. Και θα αρχίσει πάλι απ’ το μηδέν. 
Κανονικά, μια τέτοια αγάπη αξίζει να σωθεί. 
Θα σωθεί; Μακάρι…

Κριτική Αναγνώστη- Στα χρόνια της ομίχλης ( Νίκος Γούλιας)

"ΙΑΣΜΗ"

,ΜΟΛΙΣ ΤΕΛΕΙΩΣΑ ΤΗΝ ΙΑΣΜΗ.ΑΚΟΜΑ ΖΩ ΣΤΟΥΣ ΡΥΘΜΟΥΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ .ΥΠΕΡΟΧΟ. Η ΓΡΑΦΗ ΤΟΥ κ. ΓΟΥΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΓΛΑΦΥΡΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΑ ΟΤΙ ΒΡΙΣΚΟΜΟΥΝ ΕΚΕΙ ΠΑΡΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΕΒΛΕΠΑ ΟΛΑ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ.ΕΝΟΙΩΘΑ ΝΑ ΜΥΡΙΖΩ ΤΟ ΑΡΩΜΑ ΤΟΥ ΓΙΑΣΕΜΙΟΥ,ΕΝΟΙΩΘΑ ΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΙΝΗ ΑΥΡΑ ,ΤΗΝ ΑΛΜΥΡΑ ,ΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ ,ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΣΧΗΜΕΣ ΜΥΡΩΔΙΕΣ ΤΩΝ ΣΤΕΝΩΝ ΤΗΣ ΑΠΑΝΩ ΣΥΡΑΣ.

ΕΖΗΣΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑ ΜΕ ΤΗΝ ΙΑΣΜΗ.ΕΝΑΝ ΕΡΩΤΑ ΠΟΥ ΕΣΠΑΣΕ ΤΟ ΦΡΑΓΜΑ ΤΗΣ ΣΑΡΚΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΑΣΕ ΣΕ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΑΥΤΗ ΤΗΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΟΥΤΕ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΧΩΡΙΣΕΙ ΔΥΟ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.

ΤΕΛΟΣ ΕΙΔΑ ΤΟΝ ΥΠΕΡΓΗΡΟ ΠΛΕΟΝ ΝΙΚΟΛΑ ΝΑ ΜΠΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΞΥΛΙΝΗ ΙΑΣΜΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΡΝΑ ΚΙ ΑΥΤΟΣ ΣΕ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΕΘΕΙ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΤΟΥ.

ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΟΠΟΥ Ο ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΦΗΣΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΤΗΝ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΤΟΥ, ΤΙΣ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΝΑ ΣΥΝΑΝΤΗΘΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΝΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΟΥΝ ΤΗΝ ΜΑΓΕΙΑ.ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ κ. ΓΟΥΛΙΑ!!!!!!!!!!!!!!!

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Χίος, 1822. Σε χρόνους παλιούς και δύσκολους, η οικογένεια του Ισίδωρου σκορπά και χάνεται μετά την ολοκληρωτική καταστροφή του νησιού από τους Τούρκους. Στη Σύρο, όπου έχουν καταφύγει αυτός και οι αδερφές του, χάρη στις φροντίδες μιας καθολικής καλόγριας κι ενός Ψαριανού μπουρλοτιέρη καταφέρνουν να επιβιώσουν και να γυρίσουν πίσω στον τόπο τους, σ’ ό,τι έχει απομείνει όρθιο, για να ξεκινήσουν και πάλι από την αρχή.

Χρόνια μετά, στο ίδιο κυκλαδίτικο νησί, ο Νικόλας, ο ανιψιός του Ισίδωρου, θα γνωρίσει την αγάπη στο πρόσωπο της Ιάσμης, μιας κοπέλας που η αύρα του μυστηρίου την αγκαλιάζει ολόκληρη. Οι δυο νέοι θα ζήσουν τον απόλυτο έρωτα, ενάντια στη μοίρα που παραφυλά σκληρή κι αμείλικτη.

Ένα μυθιστόρημα που ταξιδεύει τον αναγνώστη στο πρώτο μισό ενός ταραγμένου 19ου αιώνα, στα χρόνια της ομίχλης, στους θαλασσινούς δρόμους του Αιγαίου και των Κυκλάδων, από τα σοκάκια του Πυργιού, το λιμάνι και το κάστρο της Χώρας, ως την κοσμοπολίτισσα Ερμούπολη και τη μυστηριακή Σμύρνη με τα χρώματα κι αρώματα της Ανατολής.

Κριτική Αναγνώστη- Η πεταλούδα της νύχτας (Ειρήνη Φραγκάκη)

Όταν πήρα στα χέρια μου το βιβλίο της Ειρήνης Φραγκάκη, στάθηκα στον τίτλο «Η πεταλούδα της νύχτας». Κατάλαβα ότι θα διαβάσω την ιστορία μιας γυναίκας, η οποία δραστηριοποιείται, όταν πέσει το φως της ημέρας.

Έχουμε διαβάσει πολλές φορές ιστορίες, διηγήματα, μυθιστορήματα που αναφέρονται σε απαγορευμένες ουσίες ή/και σε πορνεία. Αυτό όμως που κάνει ξεχωριστό τούτο το βιβλίο είναι ο τρόπος απόδοσής του. Η Ειρήνη έχει εισχωρήσει κυριολεκτικά, μέσα στο σώμα και τη ψυχή της ηρωίδας της και «βιώνει» τις καταστάσεις και τα συναισθήματα. Μια Μάγδα, με παραστάτη άγγελο τον εαυτό της, που δεν κατάφερε να την προστατέψει με τις φτερούγες του.

Η Μάγδα γεννιέται και μεγαλώνει μέσα στην ανασφάλεια του πατέρα της που εκδηλώνεται με βία και την ανασφάλεια της μητέρας της που εκδηλώνεται με υποταγή. Ρόλοι «ξεκάθαροι» στην οικογένεια, με τον πατέρα βιαστή της 12χρονης κόρης του και την αδαή μητέρα άβουλη στο να προστατέψει το παιδί της παρά την άμετρη αγάπη της προς αυτό. Η Μάγδα μεγαλώνει με λανθασμένο συναισθηματικό προσδιορισμό, φορτωμένη έναν βιασμό που την ακολουθεί σε κάθε βήμα της.

Ώριμη σωματικά, ανώριμη συναισθηματικά, φεύγει από το τόπο της, για να σπουδάσει στη Σύρο. Εκεί παραδίδεται στον έρωτα του επιδέξιου Τζίμη, ο οποίος είναι η αφετηρία για την καταστροφική κατρακύλα της. ΄Αμαθη και άβγαλτη αφήνεται στην «καθοδήγηση» του Τζίμη που μεθοδικά την εισχωρεί στα ναρκωτικά και την πορνεία, προς ίδιον όφελος. Η Μάγδα κατρακυλάει αδιαμαρτύρητα, σαν μαριονέτα που της κινούν τα νήματα.

Από την Σύρο «αγορασμένη», βρίσκεται στην Αθήνα και στην αγκαλιά του πάμπλουτου «πελάτη», που την αγαπά με τρόπο ώστε η Μάγδα να πνίγεται. Δραπετεύει και ξεπέφτει στα χειρότερα στέκια πορνείας και ουσιών. Μια μεγάλη γυναίκα θα την νιώσει και θα την πονέσει, όμως η πορεία της Μάγδας είναι προδιαγεγραμμένη.

Η Ειρήνη βήμα-βήμα μας βάζει στη ζωή της Μάγδας, όχι βλέποντας τα γεγονότα, από το παράθυρο, αλλά βιώνοντάς τα μέσα από το έντονο συναίσθημα της ηρωίδας της, που άλλοτε κραυγάζει κι άλλοτε ναρκώνεται υπό την επήρεια της λευκής ουσίας. Η Μάγδα βιάζεται στο σώμα, αλλά πιο πολύ βιάζεται στη ψυχή της. Ερωτική βία με την πρωτιά ν΄ ανήκει στον πατέρα, φυσική βία, συναισθηματική βία, βία εξάρτησης. Όλα εξωτερικά σαρκάζουν κι εσωτερικά σπαράζουν.

Είναι τόσο ζωντανές οι περιγραφές της Ειρήνης ώστε κατά τη διάρκεια ανάγνωσης του βιβλίου, παρέμενα «παγωμένη», ενώ παράλληλα ένιωθα την ανάγκη ν΄ απλώσω το χέρι μου στη Μάγδα, να την αποτραβήξω από τον βούρκο της. Γιατί η Μάγδα κραυγάζει μέσα από τις αράδες του βιβλίου, χάρις στην επιδεξιότητα της Ειρήνης, να εισβάλει με σκληρές γραπτές απεικονίσεις στο μυαλό και στη ψυχή μας. Η Ειρήνη μέσα στο βιβλίο κραυγάζει, προειδοποιεί, συμβουλεύει «μην μένετε άβουλα πλάσματα, μην αφήνεται τους εαυτούς σας έρμαια στους ιδιοτελείς σκοπούς επιδέξιων. Κι εσείς γονείς μη σκύβετε το κεφάλι, ιδιαίτερα οι μανάδες. Η βία προκαλεί βία, είτε έχει αποδέκτη τους άλλους είτε τον εαυτό μας».

Η Ειρήνη καθότι και ποιήτρια, χρησιμοποιεί συχνά ποιητικό λόγο και ως ζωγράφος αναπαριστά με την πένα της, σκληρά μα ρεαλιστικά τις εικόνες ζωής των ατόμων του περιθωρίου. Το βιβλίο «Η πεταλούδα της νύχτας» εισχωρεί βαθιά στη ψυχή μας σαν νυστέρι και μας πονάει ως το μεδούλι.

Είναι η Μάγδα, η Μαγδαληνή που δεν συγχώρεσε τον εαυτό της. Τραγική ειρωνεία η Ευτυχία, μητέρα της Μάγδας, που ποτέ δεν δικαίωσε τ΄ όνομά της. Ανδρέας Ζώης ο πατέρας, που ερμήνευσε το «Ζώης» ως βία. Σαφώς τα ονόματα δεν έχουν επιλεγεί τυχαία από την Ειρήνη.

Το βιβλίο της Ειρήνης Φραγκάκη είναι σκληρό, μπήγει βαθιά το μαχαίρι στην αδιαφορία, την αμάθεια, την υποταγή, το βόλεμα. Ουρλιάζει για την Μάγδα και κάθε Μάγδα που βρίσκετε εγκλωβισμένη, σ΄ επιλογές που αφετηρία έχουν την ανάγκη της αγάπης και της αποδοχής. Κι ας μην ξεχνάμε πως όλα ξεκινούν από την οικογένεια.

Ειρήνη Φραγκάκη μου «πάγωσες το αίμα» με τις περιγραφές σου! αλλά άξιζε το κόπο… Συνέχισε να ουρλιάζεις με τον δικό σου τρόπο…

Συνιστώ σε κάθε αναγνώστη να μην το διαβάσει χαλαρά στην παραλία, αλλά στο δωμάτιό του με το φως ενός κεριού.

Καλοτάξιδη «Η πεταλούδα της νύχτας»!

ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ 04-12-2013

                                                                            ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Όταν... η αθωότητα συναντάει την πραγματική ζωή, το κορίτσι μεταμορφώνεται σε γυναίκα. Όταν ο κόσμος που έπλαθε στο μυαλό της, παύει να είναι αγγελικά πλασμένος και τα σύννεφα που πριν πέταγε, τώρα γίνονται ομίχλη που κρύβει αλήθειες.

Τότε... Τα όνειρα που έφτιαχνε τις μέρες η Μάγδα, δίνουν ραντεβού με τους εφιάλτες της νύχτας.

Mια εφιαλτική νύχτα, μια νύχτα που σημάδεψε όλη της την ζωή! Ένα τρομαχτικό ουρλιαχτό της ψυχής που άφησε το σημάδι του, γαντζωμένο σε κάποιο αστέρι. Το άφησε εκεί να κρέμεται. Από έναν σκοτεινό ουρανό, μαύρο σαν την κατάληξη των ονείρων της, περιμένοντας ένα δειλό χέρι να το φτάσει και να το χαϊδέψει.

Ένα απρόσμενο άγγιγμα ήθελε μήπως και κατάφερνε να ξαναφέρει τα όνειρα της εκεί που ήταν η θέση τους. Στην αγνή της ψυχή.