Αναγνώστες

Τετάρτη 11 Ιουνίου 2014

Εσύ τι θα ακολουθήσεις;

   Κάθε μας επιλογή και ένα νέο ξεκίνημα.. Μια αφετηρία για κάτι διαφορετικό. Και μία νέα σύγκρουση. Σύγκρουση εσωτερική. Σύγκρουση λογικής, συναισθημάτων και προτεραιοτήτων.
      Λογική, πείρα, υπερηφάνεια, όνειρο. Τα τέσσερα πεδία διεξαγωγής συγκρούσεων. Ποιο τελικά επικρατεί; Ή μάλλον ποιο θα έπρεπε τελικά να επικρατεί; Όταν ξεκινάς μία προσπάθεια με βάση τι σκέφτεσαι; Με ποια αρχή συνεχίζεις; Η Λογική.. αυτή που συνήθως ευθύνεται για ο,τι δεν πραγματοποιήσαμε. Έχει τα πιο σκληρά όρια.. και σε κάνει να διστάζεις συνέχεια..με άλλα λόγια.. Η απόλυτη καταστροφή!!!
    Πείρα και υπερηφάνεια.. έχουν σκοπό την δόξα. Στοχεύεις κάπου με σκοπό να πετύχεις. Να φτάσεις στην απόλυτη επιτυχία. Θα μου πεις αυτό είναι κακό; Όχι απαραίτητα. Αλλά πολλές φορές αυτά τα στοιχεία δεν συνδιάζονται με το όνειρο αλλά με την λογική. Και αν η υπερηφάνεια σε τυφλώσει τότε ναι, είναι κακό.
           Και ερχόμαστε στα όνειρα.. αυτά είναι που μας κάνουν να είμαστε πραγματικά ευτυχισμένοι. Αν καταφέρουμε και ξεπεράσουμε τις υπόλοιπες συγκρούσεις και τελικά επιλέξουμε αυτόν τον δρόμο. Αν αποκτήσουμε δόξα και χρήματα τελικά θα είμαστε; Ένα παράδειγμα : ακολουθείς ένα επάγγελμα που δεν σου αρέσει μόνο και μόνο γιατί θα γίνεις διάσημος. Αποτέλεσμα : Σε αναγνωρίζει πολύς κόσμος αλλά ασχολείσαι με κάτι αναγκαστικά, χωρίς να το αγαπάς. Αντίθετα : ακολουθείς το επάγγελμα που σου αρέσει, γνωρίζοντας ότι το μόνο που θα σου προσφέρει θα είναι χαρά. Θα κάνεις κάτι που θα σε ευχαριστεί. Αυτό είναι το όνειρο σου. Σε ποια από τις δυο περιπτώσεις το αποτέλεσμα έχει μεγαλύτερη αξία για εσένα;
      Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να μην υποτιμούμε τα όνειρα μας. Δεν έχει σημασία ποια θα είναι η γνώμη των άλλων. Σημασία έχει τι θα γεμίσει εμάς. Και αν το όνειρα δεν πετύχει; Θα έχουμε ζήσει την εμπειρία.. Και δεν θα μείνουμε με την απορία τι θα είχε συμβεί αν...

     Εσύ τι θα ακολουθήσεις; 

Σάββατο 24 Μαΐου 2014

Κριτική Αναγνώστριας- Η άλγεβρα της αιώνιας δικαιοσύνης

Μια καλησπέρα και μια καληνύχτα το πέρασμά μου. Αρουντάτι Ρόι, η ακτιβίστρια ινδή, και το βιβλίο της .......Η άλγεβρα της αιώνιας δικαιοσύνης...........Σίγουρα ,αν με καθήλωσαν οι 55 πρώτες σελίδες, φαντάζομαι, ότι η συνέχεια απλώς με περιμένει. Νάσται καλά καλή συνέχεια σε όσους απομείνουν μπροστά στην οθόνη. Ένα βιβλίο καταγγελία, που μας αφορά όλους............... Και η απελπισία αυτή? Ποιο είναι το περιεχόμενό της? Μα η αίσθηση πως η ζωή σου και όλων αυτών που είναι γύρω σου δεν αξίζει τίποτα. Αυτό το νιώθει κανείς σε πολλά επίπεδα και στο τέλος καταντά να του γίνει μια συνολική αίσθηση. Με άλλα λόγια, όπως και στον ολοκληρωτισμό, η ζωή παύει να είναι ελκυστική........... Το να ψάχνεις κάθε πρωί για να βρεις μέσα στα σκουπίδια κάτι που θα σε βοηθήσει να επιζήσεις μιαν ακόμα ημέρα. Το να ξέρεις κάθε πρωί που θυπνάς πως σ'αυτή τη νομική ερημιά δεν υπάρχουν δικαιώματα. Το να έχεις την πολύχονη εμπειρία πως τίποτα δεν πρόκειται να καλυτερέψει και όλα χειροτερεύουν. Το να νιώθεις την ταπείνωση πως δεν έχεις τη δυνατότητα να αλλάξεις σχεδόν τίποτα και η λαχτάρα σου να γραπωθείς από καθετί που σε οδηγεί όμως σ'ενα καινούργιο αδιέξοδο. Το να ακούς χιλιάδες υποσχέσεις, οι οποίες προσπερνούν αδυσώπητα εσένα και τους δικούς σου. Το παράδειγμα αυτών που αντιστέκονται και για το λόγο αυτόν βομβαρδίζονται και κονιορτοποιούνται. Το βάρος των δικών σου που σκοτώθηκαν και που καταργεί για πάντα την αθωότητα, επειδή αυτοί είναι τόσοι πολλοί. Αυτά είναι τα επτά επίπεδα της απελπισίας- ένα για κάθε μέρα της εβδομάδας-τα οποία οδηγούν μερικούς από τους πιο θαρραλέους στην ανακάλυψη πως η προσφορά της ζωής σου, πολεμώντας τις δυνάμεις οι οποίες ώθησαν τον κόσμο στο σημείο που αυτός βρίσκεται σήμερα, είναι ο μόνος τρόπος να επικαλεστείς κάτι μεγάλο, ανώτερο από την απελπισία................. Που σημαίνει τι ακριβώς? Να αγαπάς, να αγαπιέσαι, να μην ξεχνάς ποτέ πόσο ασήμαντος είσαι. Να μη συνηθιζεις στην ανείπωτη βία και στη χυδαία ανισότητα της ζωής ολόγυρά σου, να ψάχνεις να βρεις χαρά ακόμα και στα πιο θλιβερά μέρη, να ακολουθείς την ομορφιά ως μέσα στο άντρο της, να μην απλοποιείς το πολύπλοκο και να μην περιοπλέκεις το απλό, να σέβεσαι τη δύναμη, ποτέ την εξουσία. Πάνω απ'ολα να παρακολουθείς προσεκτικά. Να προσπαθείς να καταλάβεις. Να μην αποφεύγεις να κοιτάξεις. Και ποτέ ,μα ποτέ να μην ξεχνάς......... ΚΑΛΟ ΣΑΣ ΒΡΑΔΥ


                                                         ΠΕΡΙΛΗΨΗ 

Όσοι έχουν γοητευτεί από το όραμα της Αρουντάτι Ρόι για την Ινδία θα ανακαλύψουν στις σελίδες του βιβλίου αυτού συγκλονιστικά σκίτσα της κοινωνίας της, όπου οι ζωές των πολλών θυσιάζονται για τις ανέσεις των λίγων.
Με σαρωτικό λόγο, η συγγραφέας των βιβλίων "Ο Θεός των μικρών πραγμάτων" και "Η αξία της ζωής" τα βάζει με τις μεγάλες ψευδαισθήσεις για την πρόοδο της Ινδίας: την κατασκευή των μεγάλων φραγμάτων, που οδήγησαν στις μαζικές μετακινήσεις εκατομμυρίων απλών ανθρώπων, καθώς και την απόκτηση πυρηνικών όπλων. Με πάθος και φλόγα, μας καλεί να μη μείνουμε απαθείς σε όσα ολέθρια συμβαίνουν στο όνομα της ανάπτυξης και της ασφάλειας, αλλά να ορθώσουμε σθεναρά το ανάστημά μας και να ενώσουμε τις φωνές μας με τη δική της.
Ένα βιβλίο-καταγγελία που μας αφορά όλους!

Σάββατο 17 Μαΐου 2014

Κριτική αναγνώστριας - Το Κορίτσι από την Σαμψούντα, Σ Θεοδωρίδου

''Άλλη μια ιστορία για τον ξεριζωμό των Ελλήνων του Πόντου και της Μ.Ασίας με τους χιλιάδες νεκρούς που δεν πρέπει να λησμονούμε.Ίστορία όμορφα δοσμένη από την συγγραφική πέννα της κυρίας Θεοδωρίδου.Ανθρώπινα συναισθήματα σε κατακλύζουν που ,δυστυχώς,είναι δυσάρεστα.Γεγονότα εκείνης της περιόδου δεν μπορούσαν να αφήσουν ασυγκίνητο κανέναν Έλληνα.Η ηρωίδα έζησε όλα τα γεγονότα και την γενοκτονία των ποντίων,και την μικρασιατική καταστροφή,και την προσφυγιά και τέλος την εγκατάστασή της στην Ελλάδα,όχι σαν πρόσφυγας,χάρη στην έγκαιρη προνόηση οικογενειακού ατόμου και την αμοιβαία αγάπη που είχαν.Ποτέ της όμως δεν ξέχασε την φυλή της που τόσα δεινά υπέστη εξαιτίας της τούρκικης βαρβαρότητας,γιατί ποιος είπε ότι ο χρόνος μπορεί να σβήσει τα φρικαστικά οπτικοακουστικά σκηνικά της καταστροφής??Οι Τούρκοι σήμερα αρνούνται την σφαγή του 1922 των Ελλήνων αποδίδοντάς τα στις αναπόφευκτες ακρότητες του πολέμου.Η αλήθεια είναι διαφορετική και ευτυχώς υπάρχουν συγγραφικά ντοκουμέντα που μας τα θυμίζουν.Και το συγκεκριμένο έργο της κυρίας Θεοδωρίδου ,μέσω της πλοκής του, είναι ένα μικρό δείγμα   ''




''Το λογοτεχνικό μου ραντεβού με την αγαπημένη μου συγγραφέα Σ.Θεοδωρίδου και με «Το κορίτσι απ’ την Σαμψούντα» μόλις ολοκληρώθηκε προσφέροντας μου απλόχερα μέσα από την ιστορία της Καλλιόπης και του Πόντου, συναισθήματα, εικόνες, παράδοση και Ιστορία. Για άλλη μια φορά η ευαίσθητη, προσεγμένη και γλαφυρή γραφή της Σ.Θεοδωρίδου κάλυψε τις λογοτεχνικές μου ''απαιτήσεις'' χαρίζοντας ταυτόχρονα στους αναγνώστες και στην εγχώρια Λογοτεχνία ένα ακόμα ΚΟΣΜΗΜΑ!

Η Καλλιόπη μια μαγιάτικη νύχτα του 1919, πάνω στην μάντρα του σπιτιού της στην Σαμψούντα, κατακλύζεται από τις θύμισες του παρελθόντος της, θύμισες που την γεμίζουν γλυκιά νοσταλγία αλλά και απέραντη μελαγχολία. Έχοντας ακροατή τον Αριστείδη Φωτιάδη εξομολογείται τα γεγονότα που στιγμάτισαν την μέχρι τώρα ζωή της ίδιας, της οικογενείας της καθώς και των συμπατριωτών της. Με το μυαλό της γίνεται και πάλι εννιά χρονών παιδί όπου και ζει τις προετοιμασίες του γάμου του μεγάλου της αδερφού,Ευκλείδη με την Παρθενόπη, την ακύρωση του από την αιφνίδια στρατολόγησή του, την σύλληψή του πατέρα της από τους Νεότουρκους, την δραπέτευση του Ευκλείδη από τον τούρκικο στρατό και την ένταξή του στο αντάρτικο ενώ ακολουθεί μαζί με την μητέρα της, την γιαγιά της, την φίλη της Συμελίτσα, την Παρθενόπη και όλα τα γυναικόπαιδα της Σαμψούντας τις πορείες που τις οδηγούν στα βάθη του Πόντου κάνοντας πρώτα μικρές και συχνές στάσεις μπρος στον Θάνατο. Το χιόνι που τους συνοδεύει καλύπτει με την αγνότητά του τα πτώματα των εξασθενημένων ανθρώπων, τα αίματα των πληγωμένων ποδιών και τις κραυγές των βιασμών. Φτάνοντας στο χώρο συγκέντρωσης στην πόλη Χάζβα έρχονται αντιμέτωποι για άλλη μια φορά με την πείνα, την εξαθλίωση και τις μεταδοτικές ασθένειες που σαρώνουν τα παραπήγματά τους. Η μητέρα της γνωρίζοντας πως έχει προσβληθεί από τύφο εμπιστεύεται στην γειτόνισσά της, στην Μόρφω, την Καλλιόπη όπου δραπετεύουν από το κολαστήριο αυτό και επιστρέφουν στην Σαμψούντα, στην οποία την περιμένει ο ελεύθερος πλέον πατέρας της.Τελειώνοντας την αναδρομή και κατεβαίνοντας από την μάντρα η δεκατετράχρονη Καλλιόπη αγνοεί πως η Ιστορία δεν έχει γράψει ακόμα την τελευταία της μαύρη σελίδα….. Έτσι το 1921 ο Αριστείδης θα την γλιτώσει από έναν ανεπιθύμητο γάμο που τις «επιβάλλουν» οι συγγενείς, στους οποίους είχε προστρέξει μετά τον θάνατο του πατέρα της και την σύλληψη του μικρού της αδερφού, Λάμπου, από τους Κεμαλικούς, και θα την οδηγήσει στην Σμύρνη την κοσμοπολίτισσα και πλανεύτρα μέσα από τα μονοπάτια του έρωτά του. Οι λίγες αλλά πολύτιμες στιγμές με τον άντρα της θα την συντροφεύουν στο ταξίδι της προς τον Πειραιά τον Αύγουστο του ’22 και θα αποτελέσουν αποκούμπι στο άκουσμα της Καταστροφής της Σμύρνης τον Σεπτέμβρη του ’22 και της ενδεχόμενης απώλειας του ανθρώπου που της άγγιξε την καρδιά και την μύησε στον έρωτα………. Μετά από δέκα χρόνια και από πολλές ταλαιπωρίες κάποιοι από τους ήρωες θα ενωθούν διδάσκοντας μας πως τον κόσμο τους :«Δεν τον αφάνισαν! Το προσπάθησαν, όμως δεν τα κατάφεραν. Κι αυτό γιατί δεν τα κατάφεραν να αφανίσουν όλους εμάς. Αφήσανε τον σπόρο και αυτός βγάζει ρίζες και κλώνια και θεριεύει. Ναι…ίσως χαθήκανε για εμάς τα μέρη εκείνα ύστερα από χιλιάδες χρόνια, όμως οι μνήμες θα ζουν πάντα εδώ, στην καρδιά και στο μυαλό μας και θα περνούν σε παιδιά και σε εγγόνια…..»

Ένα υπέροχο βιβλίο!!! Δεν είχα διαβάσει ποτέ πάλι μυθιστόρημα που οι ήρωες να τοποθετούνται χρονικά στον Πόντο του 20ου αιώνα και στην γενοκτονία που συντελέστηκε στα χώματα αυτά και πραγματικά εντυπωσιάστηκα. Η ιστορία της Καλλιόπης, του Αριστείδη, του Ευκλείδη και της Παρθενόπης καθώς και της Σαμψούντας με συγκίνησε με την τραγικότητα της αλλά και με δίδαξε με το μεγαλείο ψυχής και την περηφάνια που απέπνεε. Οι περιγραφές της Θεοδωρίδου με έκαναν συμμέτοχη στις δύσκολες στιγμές των αλησμόνητων πατρίδων και της Ιστορίας. Η Ιστορία και η μυθοπλασία του ήταν άριστα συνυφασμένες. Με μια γρήγορη ροή και μια πολύ ενδιαφέρουσα πλοκή το ενδιαφέρον μου κρατήθηκε αμείωτο. Οι πορείες θανάτου μέσα στο χιόνι είναι από τις πιο έντονες στιγμές, με εξόργισαν, με πόνεσαν, με έκαναν να κλάψω.......«Το κορίτσι απ’την Σαμψούντα» είναι ένα βιβλίο που δεν το αφήνεις έτσι εύκολα από τα χέρια σου και όταν αυτό το κάνεις το κουβαλάς στο μυαλό σου μέχρι να ‘ρθει η στιγμή για να συνεχίσεις την ανάγνωσή. Το ΛΑΤΡΕΨΑ!
Συγχαρητήρια στην συγγραφέα!
Εύχομαι να της δίνει ο Θεός τέτοιες εμπνεύσεις που όταν γίνουν λόγος αποτυπωμένες στο χαρτί να συμβάλει στην εγχώρια Λογοτεχνία!!Διαβάστε το! Αξίζει, αξίζει πολύ!

Βαθμολογία 5/5  ''

Παρασκευή 9 Μαΐου 2014

Η Πρόταση της Εβδομάδας


Η Σοφία και ο Δημήτρης ταξίδεψαν με το ίδιο καράβι, μετανάστες για την Αυστραλία, το ’20. Διέσχισαν τους ωκεανούς σ’ ένα μακρύ ταξίδι που θα άλλαζε τη ζωή τους. Εκείνος επιβάτης στην πρώτη θέση, γόνος γνωστής οικογένειας που ήθελε να ξεφύγει από τα πολιτικά μίση. Εκείνη με εισιτήριο τρίτης θέσης, κάτω στα αμπάρια, απελπιστικά φτωχή, το μεγαλύτερο από τα εφτά παιδιά που άφησε ο πατέρας της σαν πνίγηκε με τη βάρκα. Λαχταρούσε να γλιτώσει από την πείνα και να σώσει τα αδέρφια της από τη μιζέρια.
Η μοίρα θέλησε να συναντηθούν απρόβλεπτα, να ερωτευτούν και να αγαπηθούν δυνατά, αν και ανήκαν σε άλλους κόσμους. Πορεύτηκαν μαζί σε χαρές και λύπες, κερδίζοντας μια καινούρια πατρίδα που αναγνώρισε τους κόπους τους. Άνοιξαν δρόμο και σε άλλους, που έφτασαν στην Αυστραλία με το όνειρο μιας δικαιότερης ζωής.
Η ιστορία των τελευταίων χρόνων ζωντανεύει μπροστά μας μαζί με τις προσδοκίες και το θαύμα που πέτυχαν οι Έλληνες ομογενείς. Η συγκίνηση, ο έρωτας, η αγάπη, το πάθος και το καμάρι μάς συντροφεύουν σε κάθε τους στιγμή.
Στο σήμερα, η Μαρία και η κόρη της Χριστίνα, παιδιά μεταναστών, επιστρέφουν από την Αυστραλία πίσω στην Ελλάδα.
Εδώ στη γη των προγόνων τους χτίζουν ξανά μια καινούρια ζωή. Άλλοι τις αγαπούν και άλλοι τις θεωρούν «ξένες».
Ο έρωτας όμως περιμένει να τις αγκαλιάσει και μέσα από αυτόν διεκδικούν και κερδίζουν το χαμογελαστό πρόσωπο της ζωής.

Δευτέρα 5 Μαΐου 2014

Κριτική Αναγνώστριας. Ο Βιολονίστας- Κ.Καρακασης

Το διάβασμα μας κάνει όλους μετανάστες. Μας παίρνει μακριά από τα σπίτια μας, αλλά το σπουδαιότερο , μας βρίσκει σπίτια παντού", την άποψη αυτή Βρετανίδος συγγραφέως έρχομαι να ενστερνιστώ γιατί ο Κώστας Καρακάσης μέσω του "βιολονίστα" μας μεταφέρει από την Κωνσταντινούπολη , στην Εσπερία,την Αλεξάνδρεια και τέλος στη δική μας Αθήνα.

Κάθε μέρος που επισκεπτόμαστε με το βιβλίο έχει τη δική του μαγεία χρωματισμένο πότε με τις μελωδίες του Στράους και του Μπετόβεν και πότε με λυρικά ακούσματα της ανατολής.

Η λογοτεχνία του Καρακάση σε συνδυασμό με την ξεχωριστή και ιδιαίτερη γραφή του μας γεννά πλούσια συναισθήματα. Είναι παραστατικός και μας παρασύρει μέσα στις σελίδες του βιβλίου καθιστώντας μας πολλές φορές συμπάσχοντες με τους ήρωες του.Ακόμα αποτυπώνετε η άριστη γνώση της Ελληνικής γλώσσας.

Πρόκειται για ένα ιστορικό μυθιστόρημα όπου μερικά πρόσωπα παρουσιάζονται με τα πραγματικά τους ονόματα και άλλα όχι, για να μπορέσει έτσι ο συγγραφέας να υφάνει την πλοκή της ιστορίας. Πρωταγωνιστικό ρόλο έχει η μουσική δε λείπουν όμως η ιστορία, ο έρωτας, ο πολιτισμός και η κουλτούρα.

Η ιστορία εκτυλίσσεται σε ποικίλους χώρους και χρόνους. Είναι η ζωή τεσσάρων γενιών μουσικών, με αποκορύφωμα τη ζωή του Ίωνα Δαγκλή ενός βιολονίστα τον οποίο αναλαμβάνει να προωθήσει η Αλκυόνη μένοντας μαγεμένη από το ταλέντο του, όταν τον είχε ακούσει πρώτη φορά στην οδό Βουκουρεστίου .

Ο Ίων θα γίνει ένας φτασμένος μουσικός με ζηλευτή καριέρα στο εξωτερικό. Ο Καρακάσης δε μένει σε μία απλή ιστορία αγάπης αλλά με πλοίο την πένα του μας μεταφέρει πότε σε γνωστές θάλασσες, για τις οποίες μας παραθέτει στοιχεία, που μας οδηγούν στην πλήρη κατανόηση της εποχής. Και πότε άγνωστες τις οποίες μας τις παρουσιάζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Η ιστορία του Ίωνα και της Αλκυόνης δεν έχει ανάγκη από ίντρικες και απιστίες για να γίνει ενδιαφέρουσα αλλά μας παραθέτει μαθήματα αξίας, ήθους και συμπεριφοράς. Το τέλος του βιβλίου συγκλονίζει και αφήνει μια γεύση νοσταλγίας, ξεφεύγοντας από τα καθιερωμένα όπου και ο σκληρότερος άνθρωπος δεν μπορεί να μείνει ασυγκίνητος


                                                                                ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Μια ιστορία αγάπης που ξεκινά ένα Χριστουγεννιάτικο βράδυ σε κάποιο δρόμο της Αθήνας. Μια μοιραία συνάντηση που φέρνει κοντά έναν δεξιοτέχνη βιολονίστα και μια πάμπλουτη κληρονόμο. Έτσι θα αρχίσει να ξετυλίγεται ο μίτος μια απίστευτης ιστορίας τεσσάρων γενεών μουσικών που μεταναστεύουν σαν πλάνητες τσιγγάνοι - Κωνσταντινούπολη, Βιέννη, Βουδαπέστη, ένα ταξίδι στην Ευρώπη με προορισμό την Αλεξάνδρεια και, τέλος, η Αθήνα. Έρωτες, σαγηνευτικές περιπέτειες μα και ανθρώπινα δράματα που συνιστούν την ίδια τη ζωή. Γυναίκες που μαγεύτηκαν και παθιάστηκαν, άνδρες που πόνεσαν και δοκιμάστηκαν. Και όλα αυτά ρέουν σαν την ονειρική μουσική που φτερουγίζει μέσα από τις χορδές ενός βιολιού και γίνεται η πυρωμένη σφραγίδα του βίου και της πολιτείας των ανδρών, που το κράτησαν στα χέρια τους. Ένας ολόκληρος κόσμος αισθημάτων, γνώσης και πάθους, έτσι ακριβώς όπως πρέπει να είναι η Μουσική αλλά και η μεγάλη Τέχνη όποιας μορφής. Να συγκινεί και να μαγεύει…

Τετάρτη 30 Απριλίου 2014

Η Πρόταση της Εβδομάδας


''Τα πραγματα δεν ειναι ποτε ασπρα η μαυρα,δεν προσδιοριζονται συμφωνα με τα μετρα μας,δεν βαδιζουν με τον ρυθμο μας.Ο κοσμος ειναι φτιαγμενος για να ειναι περιπλοκος.Οσο πιο περιπλοκος τοσο πιο μεστος και ουσιωδης..''

    '' Για οσους αγαπουν με ολη τους την καρδια,για οσους προσφερουν βοηθεια και συμπαρασταση,για οσους προστατευουν και στηριζουν,το βιβλιο της ζωης ανταποδιδει γραφοντας για αυτους ξεχωριστες σελιδες...''
''Το κακο ειναι οτι προσπαθουμε να απολαυσουμε το τωρα αλλα δεν ειμαστε τιποτε χωρις ελπιδα και σχεδια για το αυριο..''






                                                      ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Η Φανή, δυνατή, ρεαλίστρια, αντιμετωπίζει τη ζωή με υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια, θυσιάζοντας τα δικά της προσωπικά όνειρα. Αυτή είναι το στήριγμα της οικογένειάς της, κι όταν η μικρότερη αδελφή της η Λίτσα θα εγκαταλειφθεί από τον τυχοδιώκτη νεαρό με τον οποίο είναι τρελά ερωτευ μένη, η Φανή θα κληθεί να αντιμετωπίσει μια κατάσταση εκτός ελέγχου. Στο μικρό χωριό όπου ζει η οικογένειά της, ο κόσμος είναι συντηρητικός, περίεργος με ήθη αυστηρά, και η παρουσία του Στέφανου, ενός διάσημου συγγραφέα θα χειροτερέψει ακόμη περισσότερο την κατάσταση. Ανάμεσα σ’ εκείνον και στη Φανή αναπτύσσεται ένα παράξενο συναίσθημα αντιπάθειας και έλξης. Όμως μια δραματική εξέλιξη στη ζωή της Λίτσας θα τους φέρει αναγκαστικά κοντά...

Στο μεταξύ οι φήμες στο χωριό έχουν αρχίσει να δίνουν και να παίρνουν, και η Φανή είναι αναγκασμένη να πάρει τον δρόμο της φυγής...

Μυστικά και δυνατά συναισθήματα, ανθρωπιά και κακία, μίσος και καλοσύνη, και μοναξιά... Όλοι έχουν να παλέψουν τελικά με τον εαυτό τους και με τη μοναξιά.

Δευτέρα 28 Απριλίου 2014

Κριτική Αναγνώστη- Στα χρόνια της ομίχλης 2, Χατισέ (Ν.Γούλιας)

Γράφει ο Θεόφιλος Γιαννόπουλος
Νιώθω χαρμολύπη…
Ήταν ημέρα Τρίτη όταν πρωτοξεκίνησα το βιβλίο και Σάββατο ξημερώματα όταν έφτασα στην στερνή του σελίδα. Τα συναισθήματα ποικίλα, όλα τους νοσταλγικά.
Ακόμη συνομιλώ με τον Στέφανο, την Μαριώ και τον Λιώνη.
            Τον Ζόζεφ και την Πηνελόπη, τον Τζοβάνι, την Φρατζέσκα, την Αντζελίνα.
            Τον Χακάν, την Ακτσού.
Με την παρουσία της Χατισέ να αιωρείται παντού, εκεί, αμίλητη...
            Ελάτε στο ταξίδι μαζί μου, θα είμαι απλά ο ξεναγός σας σε ότι με συγκίνησε, με πόνεσε και μ’ έκανε να νιώσω ως το μεδούλι τα μυστικά της αγάπης και της χαράς. Τα φτερά για να πετάξουμε σε τούτα τα μέρη μας τα δίνει απλόχερα ο κύριος Νίκος Γούλιας με τα γραφόμενα της ψυχής του σ’ ένα έργο που θαρρείς και το κρατούσε μυστικό για δυό αιώνες μέχρι τελικά να μας το αφιερώσει με λάμψη στα μάτια.
            Κι όσο κι αν είναι οξύμωρο, η περιπλάνηση μας ξεκινά με την πρώτη στάση του τρένου.
Απ’ τις πρώτες ακόμη σελίδες του αποτυπώνεται στο νού εκείνο το ακαθόριστο άρωμα εικόνων περασμένων, σκονισμένων μα απροσδόκητα γνώριμων να μας συνεπάρουν. Με κοινή συνισταμένη την Σμύρνη του 19ουαιώνα, στα μάτια μας ζωντανεύουν ατμοσφαιρικές περιγραφές, δοσμένες με κινηματογραφική ταχύτητα και ζωντάνια, καλωσορίζοντας και φιλοξενώντας μας στον τόπο και το χρόνο των γεγονότων.
Γραμμένο σε γλώσσα που ο νους νιώθει, αφουγκράζεται, συλλαμβάνει αυθόρμητα, αναπολώντας την καθημερινότητα της εποχής υπό την σκέπη της κοινής προσπάθειας για επιβίωση.
Οι χαρακτήρες ανθρώπινοι, άδολοι και αισθαντικοί, συνθέτουν ένα σκηνικό που κάθε σκέψη που γεννούν τα μαύρα γράμματα καταφέρνουν αγόγγυστα να μας κάνουν κοινωνούς στα διλήμματα και τις αποφάσεις των προσώπων στιγματίζοντας τη ζωή ή τον θάνατό τους.
Βενετία, Σμύρνη, Κωνσταντινούπολη, Χίο, Σύρος, πιασμένες χέρι – χέρι να φιλοξενούν έρωτες, πάθη, κατατρεγμένους και έμπνευση. Δεν ξεχωρίζει ο Χριστιανός από τον Μουσουλμάνο, πλεγμένη σαν τα δάχτυλα η πορεία τους. Κάθε δρόμο που διαβαίνουν είναι και δικός μας. Κάθε πινελιά του Ζωγράφου ταυτίζεται με την εσωτερική μας ανάγκη για δημιουργική έκφραση. Κάθε κομμάτι του βιβλίου, είτε αυτό ξεκινάει από μια γωνιά ενός ξεχασμένου χωριού έξω απ’ τη Σμύρνη, είτε απ’ τα κανάλια της Βενετίας ή ακόμη κι από ένα φημισμένο μαγαζί υαλικών, όλα τους αποπνέουν αγάπη και μαγεία, γεμίζοντας μας με νόστο και συμπόνια για το παρελθόν και το μέλλον…
Θ’ ανασάνετε τις μυγδαλιές και τον φρεσκοκομμένο καφέ στο φλιτζάνι
Θα λουστείτε τα δάκρυα της θάλασσας
Θ’ ακούσετε τον ήχο απ’ το ξύλο που καίγεται στο τζάκι να σας πυρώνει και να σας καλεί
Θα ζήσετε την ευλαβική μυσταγωγία προετοιμασίας των χρωμάτων, για εκείνον, τον έναν, μοιραίο πίνακα
Και στη διάρκεια θα θέλατε να ήσασταν κι εσείς ένας απ’ τους πρωταγωνιστές που αγκαλιάζουν τη Σμύρνη με όλο τους το «είναι», φοβούμενοι μήπως τους ξεγλιστρήσει απ’ τα δάχτυλα και φύγει σαν άμμος...
Καθώς εμβαθύνει το έργο, τόσο μας συστήνονται νέα πρόσωπα. Καινούριες κοινωνίες εμφανίζονται επεκτείνοντας το κομμάτι του ιστού που υφαίνει ο συγγραφέας. Οι περιγραφές ουσιώδης, επικεντρωμένες να τονίσουν όλες τις πτυχές της προσωπικότητας του καθενός. Με διάσπαρτα ερωτηματικά να αιωρούνται στο κάθε κεφάλαιο, που σύντομα, κεντημένα όλα τους με οίστρο, απατούνται λεπτομερώς στις σελίδες που ακολουθούν, εξηγώντας τα κίνητρα και τις αιτίες.
Τίποτε δεν είναι τυχαίο. Ούτε η περαστική Γύφτισσα που λέει το ριζικό, ούτε το φευγιό απ’ τη πανούκλα, μήτε όσα επέφερε η Επανάσταση του 1821.
Ευλογία και κατάρα για την αγωνία μας: Ο αναγνώστης αγνοεί το τι θα συναντήσει σε κάθε νέο κεφάλαιο που ξεκινάει. Κάθε αρχή αποτελεί και μια έκπληξη που προστίθεται στο εύρος του δράματος που περικλείουν οι ζωές των χαρακτήρων της ιστορίας μας. Μετά το πέρας και της τελευταίας σελίδας γίνεται εύκολα κατανοητό το νήμα που τους ενώνει όπως και ο λόγος που γίναμε κι εμείς ένα μαζί τους.
Ως αναγνώστης: Θα το ξαναδιαβάσω από νοσταλγία. Για να ξαναβρεθώ μαζί με τους Ανθρώπους που αγάπησα, με τις σκέψεις, τα χαμόγελα, τις πίκρες, τα όνειρά τους που γίνανε δικά μου.
Ως λογοτέχνης: Κρατώ τα λόγια από ένα γράμμα προς τον Πάολο απ’ τον Παππού του: «Μην ψάχνεις για το τι να ζωγραφίσεις, όλα είναι μπροστά σου και έχεις το ταλέντο να τα κάνεις Τέχνη.»
Κι όμως, νιώθω χαρμολύπη...

...γιατί το μόνο μελανό σημείο που συνάντησα είναι ότι φτάνοντας στην τελευταία σελίδα, κάπου εκεί τελειώνει και το όμορφο ταξίδι...


                                                                   ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Το τρένο από τη Σμύρνη, που χειμώνα του 1876 έβγαινε από την πρωινή ομίχλη, δεν έφερνε μόνο τον ξένο. Ξοπίσω του κουβαλούσε στροβιλίζοντας και το θαλασσινό αγέρι, που πολλά χρόνια πρωτύτερα, από τη μαγευτική πολιτεία των καναλιών είχε φερμένη την οικογένεια του Βενετσιάνου ζωγράφου Πάολο στη Σμύρνη των χρωμάτων και των αρωμάτων. 
Κουβαλούσε μέρες και νύχτες ενός μοιραίου έρωτα, πολλές αναμνήσεις, μεγάλα πάθη, μια δολοφονία… μαζί και έναν πίνακα με την ημίγυμνη Χατισέ, που όλους και όλα τα κοίταζε κρύβοντας επτασφράγιστα τα μυστικά της, άλαλη όπως ήτανε όχι μόνο στο κάδρο αλλά και στη ζωή της. 
Από τη Σύρο και το Κορδελιό, μέχρι τη Χίο και τα Αλάτσατα, κι από την Πέργαμο ως την Πόλη, πολλών ανθρώπων οι ζωές θα διαγράψουν την τροχιά τους γύρω από τη Χατισέ, ανυποψίαστα τόσο κοντά η μία με την άλλη∙ ο Στέφανος, η Μαριώ, ο Λιωνής. Ο Ζοζέφ και η Πηνελόπη. 
Ο Τζοβάνι, η Φραντσέσκα, η Αντζελίνα. Ο Χακάν και η Ακτσού. Και η Χατισέ, παντού… Ένα μυθιστόρημα που, μετά την ΙΑΣΜΗ, εξακολουθεί να ταξιδεύει τον αναγνώστη στη χαραυγή του 19ου αιώνα, σ’ εκείνα τα χρόνια τα παλιά, στα χρόνια της ομίχλης.

Πέμπτη 24 Απριλίου 2014

Κριτική Αναγνώστριας- Τότε που τραγουδούσαν οι Θεοί (Α.Γαλανού)

Υπέροχα εθιστικο!! ξεχειλιζει απο συναισθηματα!! Μοναδικά μαγευτική η πένα της Κ.Γαλανού!Σε αιχμαλωτίζει απο την πρώτη σελίδα!! πιάνει το ρυθμό της καρδιάς σου και σε ταξιδεύει σε μονοπάτια που δε τα εχεις φανταστεί!Καρδιοχτυπας μαζι με τους ήρωες, πονάς, αισθανεσαι, αγαπάς χαιρεσαι..Φτανοντας στο υπεροχο τελος του εκλεισα τα ματια και το εσφιξα σφιχτα στην αγκαλια μου!!Νιωθω οτι οι ηρωες θα μου λειψουν ειμαι τυχερη που τους συναντησα..προτρεπω να τους γνωρισετε κ εσεις..!!

                       
                                                           ΠΕΡΙΛΗΨΗ 
Η Λένια και ο Φίλιππος είναι δυο μικροί θεοί, όπως όλοι μας άλλωστε. Καθένας τους μέσα του κουβαλά διαφορετικά θραύσματα της ανθρωπότητας. Μιας ανθρωπότητας πιστής στο κοινωνικό κατεστημένο και στις ταξικές διαφορές. Όταν, όμως, έρχεται η αγάπη, χρειάζεται μια στιγμή για να κυριαρχήσει ολοκληρωτικά στην ύπαρξή τους. 
Μέσα σε μια κοινωνία που η Λένια ορίζεται από τις προκαταλήψεις και ζει μια καλοκουρδισμένη ζωή, θα γνωρίσει τον Φίλιππο, που έχει βιώσει το χειρότερο πρόσωπο των ανθρώπων.
Λόγια πνιγμένα σε φιλιά, σώματα που προδίδουν, ασφυκτικά άδεια δωμάτια, ένταση που φέρνει δάκρυα και πολλές άγρυπνες νύχτες αφηγούνται την ιστορία τους. 
Εκείνη, σε μια προσπάθεια να πνίξει τον έρωτά τους κι ενώ κρατιέται απ’ την ανάμνηση των τελευταίων ευτυχισμένων στιγμών τους, θα καταλήξει στο νησί της και θα ανακαλύψει στις σελίδες ενός ξεθωριασμένου τετραδίου μια συγκλονιστική αλήθεια. 
Η αποκάλυψη αυτή θα την απελευθερώσει και ακολουθώντας το τραγούδι της ψυχής της θα θέσει νέες βάσεις στη σχέση της με τον Φίλιππο, ο οποίος με τα χρώματα του έρωτά τους θα ζωγραφίσει το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα στον καμβά της ζωής.

Η Πρόταση της Εβδομάδας

             ''Οι άνθρωποι είναι άτιμη φάρα. Δεν κατέχουν πως καλύτερο αγαθό από την φιλία και την ομόνοια δεν υπάρχει. Κ όλο κοιτάνε πως να βγάλει ο ένας το μάτι του αλλουνού..''


ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Η Κατερίνα, ο Λευτέρης και ο Οκάν είναι τρεις φίλοι που ζουν στη νησιωτική ελληνοτουρκική μεθόριο. Τα δυο αγόρια, παρά τη διαφορετική εθνικότητά τους, είναι πολύ στενά δεμένα, ενώ ο Λευτέρης και η Κατερίνα έχουν βρει ο ένας στο πρόσωπο του άλλου τον πρώτο τρυφερό τους έρωτα. Η ζωή όμως θα παίξει σε όλους παράξενα παιχνίδια και στην εφηβεία οι δρόμοι τους θα χωρίσουν. 
Ο Λευτέρης γίνεται πιλότος της Πολεμικής Αεροπορίας, αλλά τα βράδια ξοδεύεται σε υπόγεια μπαρ αναζητώντας εφήμερους έρωτες. Μια νύχτα, σε ένα τέτοιο μαγαζί, θα δοκιμάσει μια απίστευτη έκπληξη. Μπροστά του θα βρεθεί η Κατερίνα και η παλιά αγάπη τους θα θεριέψει διεκδικώντας δυναμικά το μερίδιό της στη ζωή τους. 
Όταν όμως ο Λευτέρης καταρρίπτει έναν Τούρκο πιλότο, η υπηρεσία του θα τον τιμωρήσει. Συντετριμμένος καθώς είναι, λαμβάνει ένα παράξενο γράμμα που τον πληροφορεί ότι ο πατέρας του είναι ετοιμοθάνατος. Τότε συνειδητοποιεί ότι άλλα πράγματα έχουν αξία στη ζωή κι έτσι επιστρέφει έπειτα από χρόνια στο νησί του. Αλλά εκεί ελλοχεύει ένα φοβερό μυστικό που θα σφραγίσει τη ζωή και το μέλλον των τριών φίλων. 
Όταν ο χρόνος και η μοίρα δοκιμάζουν τις σχέσεις των ανθρώπων, μόνο η φιλία και ο έρωτας μπορούν να τους σώσουν.

Τετάρτη 16 Απριλίου 2014

Η Πρόταση της Εβδομάδας

"Αν είχαμε δυο ζωές, δε θα σκεφτόμουν ποτέ να γράψω τούτο το μυθιστόρημα. Δε θα ωφελούσε ούτε εσάς ούτε εμένα, θα ζούσαμε την πρώτη μας ζωή σαν πρόβα, σαν δοκιμή, για να μάθουμε να ζήσουμε όπως θα θέλαμε τη δεύτερη. Αν πεθαίναμε δύο φορές, είναι σχεδόν βέβαιο ότι τη δεύτερη θα πεθαίναμε καλύτερα από την πρώτη. Δυστυχώς δεν είναι έτσι. Η ζωή μας είναι μόνο μία, και μάλιστα μικρής διάρκειας. Αυτό το θέατρο μπορούμε να το παίξουμε μόνο μία φορά. Χωρίς πρόβα, χωρίς δοκιμή. Γι' αυτό, πρέπει να το παίξουμε όσο γίνεται καλύτερα και για μας τους ίδιους και για όσους αγαπάμε".




Ο καθηγητής Νίκος Αλεξίου προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει αν ζούσε έναν εφιάλτη στον ύπνο του ή την ωμή πραγματικότητα. Ξαφνικά ένιωσε πως κατέρρευσε ένα κομμάτι του εαυτού του: η υπερηφάνεια που ένιωθε κάθε φορά που σκεφτόταν ότι θ' άφηνε πίσω κληρονομιά του την Άννα μετατράπηκε σε αγωνία, ίσως και ενοχή. Το μυαλό του και η ψυχή του βασανιστικά αναζητούσαν αυτοκριτική και λύση. Έπρεπε τώρα να ψάξει από την αρχή, καρέ καρέ, τη ζωή της Άννας και τη δική του ευθύνη σ' αυτή. Μόνη σωτηρία της ψυχής του ήταν η μετάνοια. Να της ζητήσει συγγνώμη για όσα έκανε ή δεν έκανε και την έφτασαν ως εδώ, να βρει τι ξέχασε να της μάθει. Κι αν μπορούσε, να της το μάθει έστω και τώρα. Πριν να είναι αργά.

Τετάρτη 9 Απριλίου 2014

Κριτική Αναγνώστριας : Το κορίτσι από την Σαμψούντα( Σ.Θεοδωρίδου)

Άλλη μια ιστορία για τον ξεριζωμό των Ελλήνων του Πόντου και της Μ.Ασίας με τους χιλιάδες νεκρούς που δεν πρέπει να λησμονούμε.Ίστορία όμορφα δοσμένη από την συγγραφική πέννα της κυρίας Θεοδωρίδου.Ανθρώπινα συναισθήματα σε κατακλύζουν που ,δυστυχώς,είναι δυσάρεστα.Γεγονότα εκείνης της περιόδου δεν μπορούσαν να αφήσουν ασυγκίνητο κανέναν Έλληνα.Η ηρωίδα έζησε όλα τα γεγονότα και την γενοκτονία των ποντίων,και την μικρασιατική καταστροφή,και την προσφυγιά και τέλος την εγκατάστασή της στην Ελλάδα,όχι σαν πρόσφυγας,χάρη στην έγκαιρη προνόηση οικογενειακού ατόμου και την αμοιβαία αγάπη που είχαν.Ποτέ της όμως δεν ξέχασε την φυλή της που τόσα δεινά υπέστη εξαιτίας της τούρκικης βαρβαρότητας,γιατί ποιος είπε ότι ο χρόνος μπορεί να σβήσει τα φρικαστικά οπτικοακουστικά σκηνικά της καταστροφής??Οι Τούρκοι σήμερα αρνούνται την σφαγή του 1922 των Ελλήνων αποδίδοντάς τα στις αναπόφευκτες ακρότητες του πολέμου.Η αλήθεια είναι διαφορετική και ευτυχώς υπάρχουν συγγραφικά ντοκουμέντα που μας τα θυμίζουν.Και το συγκεκριμένο έργο της κυρίας Θεοδωρίδου ,μέσω της πλοκής του, είναι ένα μικρό δείγμα .




ΠΕΡΙΛΗΨΗ



Η Καλλιόπη πίστευε μέχρι τα εννιά της χρόνια πως το χειρότερο που της είχε τάξει η ζωή ήταν τα παράξενα μάτια της, για τα οποία την κορόιδευαν οι συμμαθήτριές της στο Παρθεναγωγείο, επειδή δε γινόταν να γνωρίζει πόσα άλλα της είχε η μοίρα γραμμένα. 
Γεννημένη αρχές του 20ού αιώνα στη Σαμψούντα, θα βιώσει τις λευκές πορείες θανάτου και τις εξορίες από τους Νεότουρκους, κι αργότερα τις αγριότητες του Κεμάλ. 
Αρχές του 1921, στην εφηβεία, με σωριασμένο τον κόσμο της σε ερείπια, θα βρει καταφύγιο σ’ ένα χωριό του Πόντου. Λίγους μήνες μετά θα ντυθεί νύφη στα δεκάξι της, σ’ έναν αναπάντεχο γάμο, που θα την οδηγήσει στη Σμύρνη. Θα ζήσει για λίγο μια πλούσια ζωή στην πανέμορφη πόλη, που περιμένει αμέριμνη την καταστροφή της, και θ’ ανακαλύψει τον έρωτα∙ κι ίσως τον χάσει, όπως ορίζει για άλλη μια φορά η μοίρα της… 
Απ’ τη Σαμψούντα και τον Πόντο στη Σμύρνη κι από κει στον Πειραιά της προσφυγιάς, μια νεαρή γυναίκα αντιπαλεύει με πείσμα το πεπρωμένο της, διεκδικώντας το δικαίωμα στη ζωή και την αγάπη.

Πέμπτη 27 Μαρτίου 2014

Η Πρόταση της Εβδομάδας

Είκοσι χρόνια πριν, η Ειρήνη Ρουσσάκη φυγαδεύτηκε από την Κρήτη για να γλιτώσει από το ξέσπασμα της βεντέτας που έφερε την οικογένειά της αντιμέτωπη για άλλη μια φορά με την οικογένεια των Ορφανών. Φεύγοντας, άφησε πίσω της τους δύο πιο σημαντικούς άντρες της ζωής της: τον δίδυμο αδελφό της Λευτέρη και τον Πέτρο Ορφανό, τον νεανικό και κρυφό της έρωτα.
Πετυχημένη γιατρός κι ερευνήτρια στη Βοστόνη, αποφασίζει να επιστρέψει στα Χανιά για να κλείσει τους παλιούς λογαριασμούς και ν’ αντιμετωπίσει τους δαίμονές της. Πόσο εύκολο είναι κάτι τέτοιο όταν όλοι πίσω στην Κρήτη παραμένουν αγκιστρωμένοι στα ήθη και στις παραδόσεις τους, όταν ο έρωτάς της για τον Πέτρο φουντώνει ξανά, μαζί με την παλιά έχθρα που χωρίζει τις οικογένειές τους; Διχασμένη ανάμεσα στην αδελφική αγάπη και στον έρωτα, η Ειρήνη θα προσπαθήσει να νικήσει το παρελθόν της σ’ ένα δύσκολο κι επίπονο αγώνα.
Με φόντο την Κρήτη τού σήμερα και τους κώδικες τιμής τού χθες εκτυλίσσεται μια ερωτική ιστορία, όπου το μίσος αναμετριέται με το πάθος και ο φόβος με την αγάπη.